(Volksblad) Oost-Goorecht en Omstreken nl | 1892 | 23 november 1892 | pagina 1

Ho. 94.

WOENSDÂ0 23 November 1892,

22© Jaargang,

AAN DE SPEELBANK.

VAN

BGR0ESIUS ZOON, 8APPEMEER.

Xnzending Tan Advertentiën m ïngezonden Stnkkem des Dinsdags- en Vr^daggarcrads vôôr zes wu bij de TJitgevers.

OFFICIEELE PÏÏBLICATIÉN.

Publicatie.

VERKIEZING.

(berzicht van 13 tôt 20 Nov. 1892.

UIT GRTJNCX

FEUILLETON.

Voor do Qemoonteu HOOOEZAMD8APFKK1SEB, SLOCHTEREN HOQBDBBOEK, XUIDBSOSE, SUU)I.ABB!(, HABKB oui.

Dit BLAD verscliijnt iederen ZONDAG en WOENSDAG.
ABONNEMENTSPRIJS per drie maanden 35 «sentei,
franco per post 45 cents.

Enkele nommer:; 5 cents

U 1 T G A V E

PRIJS der ADVERTENTIËN: Van 1—5 regels 35 cent»,
isdera regel meer 10 cents. Groote letters worden naar plaats»
ruinât* berekend. Abonnement lager. Dezelfde advertentiein eeni
voor 3-m.aal plaatsing bssteld, is de derde plaatsing gratis.

De Raad der gemeente Hoogezand:

Overwegende dat in den laatsten tijd herhaal-
delijk zamenscholingen [op den openbaren weg
hebben plaats gevonden die de veiligheid en de
vrijheid van het verkeer belemmeren en de open-
bare orde en rust bedreigen;

Gezien Art. 135 der Gemeentewet;

Gelet op voordracht van Burgemeester en Wet-
houders

Heeft Besloten:

Art. 1.

Het zamenzijn van meer dan drie personen op
den openbaren weg, hetzij door zich aldaar op te
houden op een bepaald punt of aldaar op te trek-
ken, is des avonds na zeven uur verboden.

Of er zamenzijn plaats heeft in strijd met het
verbod vervat in het eersle lid, wordt naar de om-
standigheden beoordeeld.

Art 2.

Overtreding van dit verbod wordt, onverminderd
de straffen bij het Wetboek van Strafrecht bedreigd
tegen zamenscholing en wederspannigheid, gestraft
met eene geldboete van ten hoogsle vijfentwintig
gulden.

Zij die zich door woord of daad als leiders of
bewerkers van het in dezen verboden zamenzijn
gedragen, zullen worden gestraft met eene hechtenis
van ten hoogste zes dagen.

Deze verordening, die in afschrift aan Heeren
Gedeputeerde Staten dezer provincie zal worden
medegedeeld en dadelijk zal worden afgekondigd,
zal met den dag dier afkondiging in werking
treden.

Gedaan te Hoogezand ter openbare Raadsverga-
dering van den 18 November 1892.

I. A VAN ROIJEN,

Voorzitter.

W. AGTERBOS,

Secretaris.

De Burgemeester der gemeente Hoogezand;

Gezien bovenstaande verordening:

Noodigt een ieder uit zich dienovereenkomstig te
gedragen en daardoor tôt bewaring van orde en
rust mede te werken;

met de waarschuwing dat zij die in strijd daar-
mede handelen zich aan vervolging en bovendien
aan maatregelen van geweld, worden dezenoodig
bevonden, blootstellen.

Ouders, voogden en in het algemeen zij, die over
anderen opzicht hebben, worden meer bepaaldelijk
gewaarschuwd, hunne kinderen, pupillen en de
onder hen gestelden, des avonds na zeven uur van
den openbaren weg verwijderd te houden.

Hoogezand den 18 November 1892.

De Burgemeester voornoemd:
I. A. VAN ROIJEN.

Burgemeester en Wethouders der gemeente Hoo
gezand, brengen ter openbare kennis, dat bij de
heden gehouden verkiezing van twee leden der Ka-
mer van Koophandel en Fabrieken in deze gemeente
ter vervulling van de plaatsen der leden, die met
het einde van dit jaar aan de beurt van aftreding
zijn, zijn ingeleverd 20 slembriefjes, waarvan geene
van onwaarde werden verklaard dat de volstrekte
meerderheid van stemmen hebben verkregen en
alzoo tôt leden van genoemde Kamer zijn verkozen
de heeren: J. K. DE COCK en R. H. SMIT Pz.

Tevens wordt ter kennis gebracht, dat ter ver

vulling van eene opengevallen plaats in evenbe-
doelde Kamer, wegens het overlijden van den heer
Cornelis van Galcar, mede 20 stembriefjes zijn in
geleverd, waarvan geene van onwaarde werden
verklaard. Voor de laatste vacature bekwam nie-
mand de volstrekte meerderheid van stemmen.

De meeste stemmen bewamen echter de heeren
F. Hijner en R. H. Smit Pz., tusschen welke eene
herstemming moet plaats hebben, die bepaald is
op Vrijdag den 2 December 1892, des avonds van
6 tôt 7 uur in 't gemeentehuis te Hoogezand.

De processenverbaal der bovenbedoelde verkie-
zingen zijn ter secretarie dezer gemeente voor een
ieder ter inzage nedergelegd.

Hoogezand, den 18 November 1892.

Burgemeester en Wethouders voornoemd,
I. A. VAN ROUEN.

De Secretaris,

W. AGTERBOS.

BUITENLAND.

Het ministerie in Frankrijk heeft in de kamer
aanvankelijk weder een overwinning behaald, doordat
met een meerderheid van 100 stemmen is besloten
tôt de behandeling van het wetsontwerp tôt beper-
king der vrijheid van drukpers over te gaan, en
niet eerst de interpellâties te behandelen betreftende
de algemeene politiek.

Het is een teeken des tijds dat men in het radi
cale Frankrijk, onder het bestuur van een zeer ge-
avanceerd kabinet, tôt het aan banden leggen van
de pers moet overgaan. Maar het is noodig. De
misbruiken die de pers van hare vrijheid maakt,
de onbeschaamde verdachtmakingen, de openbare
maar naamlooze bedreigingen van anarchisten tegen
hen die hunne beginselen niet omhelzen, hebben
helaas in de vrijheidlievende republiek tôt dien stap
geleid. Aan oppositie in de kamer ontbrak het
niet. Tôt de regeering werd het verwijt gericht
dat zij de vrijheidswetten trachtte te verminken,
waaraan Frankrijk kalmte, rust en vooruitgang te
danken heeft, dat zij handelde in strijd met de
republikeinsche beginselen. De minister Loubet
verdedigde krachtig zijn voorstel. Hij beloofde van
de nieuwe wetsvoordracht, zoo zij werd aangenomen
geen misbruik te maken. Ik wil zeide hij, niemands
gevangene zijn en dien mijn land op loyale wijze.
Op de interpellaties wil ik gaarne antwoorden,
maar de zaak waarmede de kamer nu bezig is,
heeft met hetgeen men van mij wenscht te weten,
feitelijk niets te maken.

Op zich zelf beteekent het besluit om de voor
dracht in behandeling te nemen nog niet veel,
het is ook nog de vraag of de regeering een be-
perking der vrijheid zal krijgen zoover zij die ver-
langt, maar toch blijkt uit de gehouden stemming
dat de meerderheid der fransche kamer deze zaak
van actueel belang acht.

Een man op wien Frankrijk terecht trotsch was
zal waarschijnlijk op de bank der beschuldigden
moeten plaats nemen. De hoog bejaarde de Les-
seps, de ontwerper van het Suez-kanaal, die zijn
tweede grootsche onderneming, de doorgraving van
de landengte van Panama, zoo jammerlijk zag mis.

lukken, zal terecht staan omdat hij wegens wan-
beheer in de financiën en verkeerde berekeningen
een onderneming heeft doen mislukken waarbij
duizende gezinnen in Frankrijk belangrijke gelde-
lijke schade leden.

Vier jaren heeft men laten verloopen eer dit
procès werd aangevangen. Voor de aandeelhou-
ders zal het zeker van weinig beteekenis zijn.
Algemeen gelooft men in Frankrijk dat de Lesseps
zelf onschuldig is wel heeft hij niet genoeg gelet
op de bezwaren aan de onderneming verbonden,
maar het dobbelspel in telkens vergroote leeningen
zal niet hem, maar het syndicaat dat zich achter
zijn beroemden naam verborg, treffen.

De duitsche en italiaansche pers toont zich
zeer gevoelig voor de buitengewoon hartelijke ont-
vangst die de keizer van Oostenrijk den russischen
grootvorst-troonopvolger heeft bereid. Op uitdruk-
kelijk verlangen van den keizer was de Gzarewitch
over Weenen van Italie huiswaarts gekeerd, om
eenige dagen als gast op den Hofburg te vertoeven.
De russische bladen bespreken op tamelijk hoog-
hartigen toon het bezoek. De keizer van Oostenrijk
zoo heet het, heeft thans een bewijs van Rusland's
bereidwilligheid ontvangen om de vriendschappelijke
betrekkingen, welke door de schuld der oosten-
rijksche diplomatie zijn verstoord, weder aan te
knoopen. Het overige hangt af van den rijkskan-
selier Kalnoky, die nooit uit het oog mag verliezen,
dat wij, hoezeer ook Rusland het behoud van den
vrede wenscht, niet uit vriendschap voor Oostenrijk
nationale belangen willen opofferen en onze oogen
niet willen sluiten voor den stand van zaken op
het Balkan-schiereiland. Niet onduidelijk wordt
te kennen gegeven dat de hand van Oostenrijk die
Bulgarije loslaat den warmen druk zal ontvangen
van Rusland's vuist. De kroonprins zelf zou aan
graaf Kalnoky te verstaan gegeven hebben, dat
zijn vader niets liever wil dan een vriendschappe
lijke verhouding, waarop Kalnoky zou geantwoord
hebben dat hij daartoe zijn best zou doen.

Geen wonder dat men in Duitschland en in Italie
eenigszins begint te twijfelen aan de hechtheid van
het drievoudig verbond, wanneer een dergelijke
pressie op Oostenrijk wordt uitgeoefend

De viering van den verjaardag van den koning van
België en de daarbij gebruikelijke kerkelijke plech-
tigheden zijn zonder buitengewone voorvallen afge-
loopen. Wel was er meer volk op de been dan
gewoonlijk, maar demonstraties bleven achterwege,
Hier en daar werden kreten vernomen van toejui-
ching, elders riep men van algemeen stemrecht.
maar over het geheel was de stemming zeer
rustig.

BINNENLAND.

Het onderzoek in de afdeelingen van de 2e kamer
van het ontwerp beroeps- en bedrijfsbelasting is
niet zoo gunstig afgeloopen als dat over de ver-
mogensbelasting. Hoezeer vele leden in beginsel
voor een dergelijke belasting waren, werd een on-
gunstig rapport uitgebracht. Het wetsontwerp,
zoo was bijna eenparig het gevoelen, is blijkbaar

saamgesteld door mannen, die vermeenden, dat
het voldoende was de oude patentbelasting om
te werken en vooral ontduikingen te voorkomen.
Zij meenden daarin te zien de oude patentbelas
ting in een nieuw kleed. Men had evenals zulks
met de vermogensbelasting is geschied een geheel
nieuw ontwerp gewenscht in overeenstemming met
de tegenwoordige denkbeelden. Hoe ingenomen ook
de meerderheid der kamerleden was met een be
lasting op bedrijven en beroepen konden zij hun
stem niet aan het wetsontwerp geven tenzij het
geheel werd omgewerkt.

Het onderzoek der kieswet is aangevangen, reeds
zijn de rapporteurs over deze wetsvoordracht aan-
gewezen.

De afgeloopen week was nog al eene drukke.
Vooreerst is het de voile drukte der veemarkten,
en bracht ook de vrije week ons honderden »boden"
in de stad, waaronder er waren, die tôt laat in
den avond de kelders platliepen en ons bij de
straat meer dan ruimschoots deden genieten van
hunne berendansen en hunnen rauwen zang. Ge-
lukkig zijn ze over 't algemeen nog al van een
goed humeur; zoodat de politie ze meest liet begaan,
en ze ook bij groepen en liefst gepaard zoetjes
aan weer aftrokken naar hunne stillere dreven.
Toch had »de bak" nog al nering in die dagen,
en sommigen kregen het in den voormiddag al te
kwaad met onzen jenever en konden 't in het
gedrang op de straten niet uithouden. Voor onze
winkeliers, vooral die in manufacturen en zoete
waren, zijn het echter uitgelezen dagen; want met
het aankoopen van nieuwigheden wordt in den
regel gewacht tôt de vrije week. En een enkelen
drukken dag komt den winkeliers ook wel eens
toe, nu het weder hen heelemaal in den steek laat.
't Is waar, het weder was en bleef zacht en wij
zijn daar mooi tôt half November mee opgeschoten
doch voor den winkelier, die met zijne winternou-
veautés zit, is dat het rechte weder niet. Dan
moet het maar vriezen en sneeuwen; want och!
als het eerst tegen nieuwjaar loopt, dan denkt
menig kooper het er maar op te wagen en stelt
den aankoop van mof en pels en overjas en regen-
mantel licht uit tôt den volgenden winter. De
winkelier neemt dan zijne toevlucht tôt eene groote
of finale opruiming van winterartikelen, maar hij
kan de eerste en beste verdienst daarmee nakijken
en heeft een slechten winter. Daarbij neemt de
concurrentie nog dag over dag toe, en in de drukste
straten wordt het langzamerhand winkel aan winkel.
Waar dat op den duur heen moet, is mij een
raadsel. Eerlijk gezegd, maakt eene wandeling
's avonds door de helder verlichte Heerestraat
Vischmarkt, Ebbingestraat enz. met al die prachtige
winkels en oogverblindende uitstallingen, op mij
den indruk, dat onze stad langzamerhand op te
grooten voet begint te leven. Veel opgeschroefds
is er in al dien winkelrijkdom. Want de fabrieken
moeten maar afzet hebben, om 't volk aan 't werk
te kunnen houden, en zoo richt men overal fîlialen
op of dépôts, die door aile middel van reclame
vasten voet zoeken te krijgen. En gaat het hier
wat minder goed, dan gaat het in Amsterdam,
Rotterdam of elders licht beter, en zoo moet de
een den ander er maar door halen. Doch gezond
zal men dien toestand niet noemen, en tijden van
teruggang kunnen daar licht ook een geheelen

Novelle uit het Duitsch
DOOR

A. G. t. SCTTNE».

2)

Zijn hand echter was gelukkiger de bankbillet-
ten kwamen even snel terug; daarna werd hij af-
gelost en volgden er weer eenige verliezen; ten
slotte echter, toen hij nog weer aan de beurt kwam,
eindigde de grap met een aanzienlijke winst. Vijf-
tienduizend gulden hadden ze na een warmen strijd
veroverd. Hiermee waren ze vooreerst tevreden
en de vrienden vertrokken naar hun hôtel, waar
ze den dag met een vroolijken maaltijd besloten.

Vier dagen later kwam Waltersberg uit Mentone
terug. In Nizza hadden de vrienden vroolijk ge-
leefd een aanzienlijk deel der winst was gebruikt
voor een met bloemen versierde équipage, die in
den bloemenwedstrijd voor een der fraaisten werd
verklaard en bovendien voor kostbare ruikers, waar-
mee rnen de schoone dames der andere rijtuigen
had gehuldigd. Het overblijvende geld was den
vorigen dag aan de groene tafel in Monte-Carlo
achtergebleven met nog een tamelijk groote som
uit de gemeenschappelijke kas er bij.

Waltersberg zat den dag na zijn terugkomst
weer op dezelfde bank aan het strand, zijn gelief-
koosd plekje turend naar de zee, waarin aan den
verren horizon hier en daar zeilen als witte meeu-
wen opdoken.

Toen hij zijn blik weder langs het strand liet
dwalen, zag hij twee bekende vrouwelijkegestalten
naderbij komen. Maar wat was dat? Waarom
was het aardige jonge meisje, tôt wie zijn hart
zich bij hun herhaalde ontmoeting zoo aangetrokken
had gevoeld, op dezen lachenden zonnigen lente-
morgen in het zwart gekleed?

Waarom? Als een bliksemstraal ging hem de
gedachte door het hoofd het gevreesde was onge-
twyfeld gebeurd, haar arme zuster was gestorven.

Haastig sprong hij op en ging de dames tegemoet.

Gis ter en morgen," zeide de gouvernante terstond
zonder eerst een vraag van hem af te wachten,
op droevigen toon. »Het is nog een geluk, dat
zij sedert den nacht niet weder bij bewustzijn is
gekomen."

Met innige deelneming stak Waltersberg het
jonge meisje de hand toe. Arme kleine, zeide hij.

Bij die weinige maar zoo hartelijk uitgesproken
woorden, kwam haar groote smart tôt een uitbar-
sting; het jonge meisje bracht snikkend den zak-
doek voor het gelaat, terwijl ze zijn hand kramp-
achtig vasthield.

»Ik wenschte, dat ik u iets tôt troost kon zeggen,"
antwoordde von Waltersberg diep getroffen. »Maar
ik weet dat oppervlakkige troostgronden u koud
zullen laten. Kom, ga eens mee naar het strand,
de frissche zeelucht zal uw geschokte zenuwen
goed doen."

»Ja, Hannie, volg den raad van mijnheer von
Waltersberg, hij heeft gelijk," zeide haar oudere
gezellin.

Hannie volgde gewillig, terwijl von Waltersberg
haar zacht meetrok aan de hand.

sBlijft ge hier nog eenigen tijd vroeg hij
daarop.

»Ik weet het niet," antwoordde Hannie, vruch-
teloos zich tôt kalmte dwingend.

»Ja, ja, zeker," zeide de gouvernante. sMevrouw
von Blansko gevoelt zich zoo afgemat, dat dokter
Holl zich beslist tegen ons vertrek heeft verzet;
h\j zegt dat zij tenrninste drie of vier weken rust
moet hebben. Ook u zal de heerlijke zeelucht goed
doen, kind."

»Dat geloof ik ook, juffrouw Hannie," bevestigde
von Waltersberg. Bij het hooren noemen van haar
naam, sloeg zij de oogen tôt hem op met een
dankbaren blik.

«Mijnheer von Waltersberg is een wonderdok-
ter," riep de gouvernante in vervoering uit. »Het
gelukt hem in een omrnezien uw tranen te verdrijven.
Wij moeten ons best doen zulk een goeden trooster
meer te ontmoeten."

Waltersberg gevoelde zich door die opmerking
onaangenaam getroffen. Waarom wist hij zelf niet

te zeggen, maar hij vond zooveel vertrouwelijkheid,
die aan indringendheid grensde, bij zulk een kqrte
kennisrnaking niet gepast en eerder dan oorspron-
kelijk zijn plan was, nam hij afscheid van de
dames.

Ontstemd sloeg hij de richting in naar zijn hôtel
en zette zich op zijn kamer gekomen, aan zijn
schrijftafel, om de aangekomen brieven na te zien.
Hieronder bevond zich weder een uitnoodiging
zijner vrienden om nog eens weer naar Monte-
Carlo te stoomen. »Dat doe ik niet," sprak hij bij
zich zelf. »Dat zou gevaarlijk worden; het is nu
vooreerst genoeg." Achterover in zijn stoel leunend,
zag hij nadenkend voor zich uit. Zijn gedachten
waren bij de ontmoeting aan het strand. Hoe
gaan vreugde en leed toch hand aan hand in het
leven I Terwijl hij in de vroolijkste stemming met
zijn vrienden aan verschillende genietingen had
meegedaan, had hier een jong leven met dendood
gestreden; tranen en snikken waren de echo ge-
weest op het vroolijke lachen van hem en zijn
metgezellen. De een zorgeloos het leven genietend
de ander onder het zwaarste leed gebukt Een
gevoel van beschaming kwam bijna over hem, ter
wijl hij den brief van zijn vriend verscheurde en
in het vuur wierp.

Dienzelfden namiddag had de begrafenis van het
jonge meisje plaats, waaraan hij ook deelnam. Va
der, dochter en de gouvernante vormden den lijk-
stoet. Bescheiden bleef hij op den achtergrond;
eerst toen de kist door de dragers werd opgeno-
men, sloot hij zich bij den kleinen stoet aan.

Hannie had hem niet gezien, want zij liep in
gebogen houding voort, de handen in diepe smart
voor het gelaat gedrukt. De gouvernante knikte
hem vriendelijk toe, terwijl zij den heer von Blansko
die zeer kalm scheen, een paar woorden influis-
terde. Deze wendde daarop zijn hoofd in de aan-
gewezen richting en wierp een vluchtigen blik
op hem.

Langzaam ging het nu den weg op naar het
hooggelegen kerkhof; tusschen de bloeiende hees-
ters en de met rijke vruchten prijkende oranje
en citroenboomen door. Een zoel windje bracht van
aile kanten viooltjes- en rozengeur aan, de vogels

zongen hun jubelend lied. Ailes ademde levensge-
not, ondanks de tegenwoordigheid van den dood.

Op het kerkhof volgde nog een pijnlijk tooneel.
Hannie was bij den rand van het graf neergeknield
en toen de aarde op de kist werd geworpen, barstte
zij in wanhopig snikken uit. Hevige schokken
doortrilden het tengere lichaam het leed was
te wvaar voor haar. Haar vader trachtte haar op
te richten, maar zijn woorden hadden geen uit-
werking. Daarop wendde hij zich met een bewe-
ging van ongeduld tôt de gouvernante, gaf haar een
opdracht en nam toen alleen den terugweg aan.
Bij het voorbijgaan nam hij deftig den hoed voor
Waltersberg af, echter zonder hem aan te spreken.
Deze gevoelde grooten lust ook zijns weegs te
gaan, maar de aanblik van het arme kind, dat
daar bij het pas gesloten graf lag neergeknield en
zoo bitter weende, deed hem aarzelen. Na een
oogenblik nadenkends, volgde hij de ingeving van
hart, trad op haar toe en de hand op haar schou-
der leggende, zeide hij «Hier kunt ge niet langer
blijven, juffrouw Hannie, geen macht ter wereld
kan u uw zuster teruggeven. Ge moet uw best
doen in uw verlies te berusten. Bedenk, dat zij
nu niet meer lijdt. Kom, neem mijn arm, dan zal
ik u steunen, mijn kind."

Het scheen inderdaad, dat zijn steun een toover-
macht had op het bedroefde meisje, want zij stond
werktuigelijk op en liet gewillig haar hand op zijn
arm rusten.

»Dat is goed van je," ried de gouvernante ver-
heugd.

Werkelijk, mijnheer von Waltersberg, u

Von Waltersberg trok het jonge meisje haastig
met zich voort om de ontboezeming te ontvluchten,
die hij wist dat volgen zou. Aan den voet van
den heuvel bleef hij staan. »Ziezoo, nu kan ik u
aan uw gezellin overlaten, de weg is nu gemak-
kelijker."

Hannie trok haar hand terug en zag, naar woor
den zoekend voor zich, toen hief zij plotseling haar
betraanden blik op en zeide: »Ge zijt goed, innig
goed, ik dank u."

(Wordt vervolgd.)

VOLRSBLID

00ST-G00RECHT EN

VAN

OOO