(Volksblad) Oost-Goorecht en Omstreken nl | 1921 | 3 augustus 1921 | pagina 4

PRIJZEN BEWIJZEN

ZOMEROPRUIMING

BOS MEIJERING

G. J. BENES

SCHENK,

BOEKBINDERIJ

T. K. KREMER

BENES' Paardje Gichorei!

Ze is krachtiger en «ma-

keiyker dan alla andere
soorten. U kunt hiervan minder
gebruiken.

WEERZIEN

Dit is UW VOORDEEL ITI

GRONINGEN - VISCHMARKT 4 9-5 1 BIJ DE BEURS.

SAPPEMEER

YIngge afvepking Billijke prijzen

Gebruikt

De GRQOTE ZOEViEROPRUftVIiNQ duurt tôt omstreeks half September e.k.

Hoogezand

Meubelfabriek Appingedam,

JONGEHEEREN OYERJASSEN 4 50 - SPORT

CICHORBI FABKIEK VAN

Steeds grooten voorraad.

Specialiteit in KANTOQRMEUBELEN en KAARTEN-
BUREAUX voor de Gemeenten.

ZÔÔ VOEDZAAM

D E

DAT MEM OP OSZE GKOOTE

II E T

BEITEKGEWOOK VOOBDEEIjIG KAM INKOOPEÏf.

14.50
3.50
12.50
7.50

18.— 22.50 26.— 30.— 34.— 38.— 42.50 48.— 55.— tôt de fljnste soorten.

16.— 20.— 24.50 31.50 38.— 44.50 60.— 56.— 63.—
10.50 14.— 19.— 26.—

'6;50 8.- 9.50 12.60 16.75 19.50 23.50 26.50

17.50 21.—
10.— 14

26.— 30.— 36.—

30.
40.—

35.—
46.-

40.-
50.—

45.-
54.—

50.—
58.-

10.—

3.50

14.-
4.75
6 50

17.50 21.— 24.— 28— 32 50 36.— 40.— 46.—
17.50 20.60 23.-

5.—
8.50

6.-
11.-

10.—
14.-

26.— 29.50 82.— 35.— 37.75
12.50 16.— 19.— 22.50 26.50
16.50 19.— 2275 25.50 28.25

HEEREN COSTUMES

PANTALONS

HEEREN OYERJASSEN

M0T0RFIETSJEKKERS

REGENJASSEN

DAMES REGENMANTELS

JONGEHEEREN COSTUMES.

KINRERPAKJES-

Sferke SCHOOLBROEKJES fn PAKJES van blauw eheviot an manchester, katoenen P^KJ®|'p|^^™Mb|e't|LLES
BIEMEN, WERKBROEKEN, MOTORFIETSBROEKEN, BEENSTUKKEN, gekleurde en witte OVERHEMDEN,^BKEiE j

HOEDEN, PETTEN, enz.

30 H O R TIN G gednrende de Opmiiiiing op DAMES- en HEERENKLEED naar ma»

is het goedkoopat adres voor solide

Meubelen.

DOOR

MARIE METZ-KONING.

Het hoofd leunende tegen het kussen
van de spoorwegcoupé gaf Emilie zich
over aan de gedachten, die in haar op-
stormden. Ailes was zoo snel gegaan.
Gisteravond aan de theetafel, dien brief
een vlug bera 1 in overleg met haar man
een slapelooze nacht en nu, vroeg in
den niorgen, dezo reis. Het was zoo on-
verwacht gekomen. In meerçlan twintig
jaar had ze niets van liem géhoord, en nu
plotseling, die brief een kreet om mede-
lijden, een biddende vraag, om te komen
aan zijn sterfbed. De brief op zichzelf
had haar niet zooze»<*geschokt. Hij was
immers al lang een doode voor haar,
zooals zij een doode voor zichzelf was
Nu twintig jaar geleden had zij afscheid
genomen van hem, en daarmee van zich
zelf, van het frissche, jonge, illusie-volle
meisje, waaruit een berustende, plicht-
doende vrouw was geworden. Ze was
getrouwd, zonder leugen, haar man ailes
bieclitend van die jonge liefde, vergaan
in een raadsel dat zich nooit had opgelost.
Hij had begrepen dat zij hem alleen een
restje kon scheuken, en hij was daarmee
tevreden geweost. Hij zelf was een
eerlijk, trouw man, en zij was hem eerlijk
trouw geweest, zooals hij verdiende.

Even bleven Emilie's stormende ge
dachten liierbij stilstaan en het was haar
een oase van rust. Hoe edel, hoe ver-
trouwend was het van Herman, dat hij
haar zonder een woord dat kon terug-
houden, had gezegd, dat ze gaan moest;
dat ze doen moest wat haar hart haar
ingaf. Zouden er veel mannen zôôzijn?
Ze vouwde haar handen, en drukte 't
hoofd wat dieper in het kussen, zich
overgevende aan die rust-brengende ge-
dachte: zouden er veel mannen zo6zijn?v
Was het niet een geluk zulk een man
te kennen? Zijn vrouw te wezen 't Was
haar, of ze dit nu voor 't eerst besefte

Maar niet lang bleef z© in deze rust.
Haar gedachten stormden weer met haar
voort, en brachton haar terug in het ver-
leden. Twintig jaar dan was het geleden
dat ze zijn laatsten brief had gekregen,
een brief, niets anders vermeldende, dan
dat een huwelijk tusschen hen beiden
onmogelijk was. Ze zag zichzelf nog, star
van wanhoop, zonder tranen; en 't was
haar, of ze altijd zoo gebleven was een
koud wezen, dat alleen nog maar met
haar verstand leefde. Hoe anders was
het geweest, toen ze zich ombloesemd
voelde van zijn liefde zijn blonde dich-
terliefde, die in bloemen en verzen haar
leven vermooide tôt een schoon geloof in
al wat goed was. Zijn brieven, zijn
woorden, zijn oogen, zijn handen, ailes
had ze liefgehad met een teerheid die
ze nu niet meer kende. En nu zou ze
hem weerzien, zooals zijn brief zei: ster-
vende

Zou hij niet zijn getrouwd En waar
zou liij geweest zijn, al die twintig jaren
Nooit meer had ze iets van hem gehoord,
dan dat hij naar Indië was gegaan.Ook
met zijn familie had ze gebroken. Hun
verloving was niet publiek geweest en
ze hadden haar nooit begrepen hem niet
en haar niet. Nu zou ze hem weerzien
oud, ziek, afgeleefd misschien. Wàt zou

hij haar te zeggen hebben Wàt zou ze
hem kunnen antwoorden Ze haalde uit
haar handtaschje zijn brief, en bekeek
't beverig adres, en las aan ommezijde
zijn adres in een der buitenwijken van
Amsterdam.

Ze rilde. Hoe anders zou 't nu zijn,
dan het bij hun laatste samenkomen was
geweest. Hand in hand, als kinderen in
een Paradijs ontwaakt, waren ze gegaan
door een lentebosch. Rondom jonggroen
en jonge vogels, en een blauwe lucht en
een verte van geluk. Nu een banale
kamer misschien, in een van de vele
eenvormige straten der buitenwijken.
Trouwens, banaal behoefde zijn kamer
nog niot te zijn daarvoor had hij te veel
schoonheidsgevoel. Arm kon hij wezen,
maar toch nog mooi, met zijn stralende
blauwe oogen en fijne handen. Er was
iets aan hem geweest, dat nooit verloren
kon gaan en dat zou ook nu nog op zijn
omgeving zijn afgedrukt.

Ze stopte den brief weer weg, en sloot
de oogen. O, goed was het, dat ze hem
weer zou zien. Eindelijk zou dan 't ant-
woord komen op haar starre wanhoops-
vraag waarom hij haar had afgeschreven?
Hij had haar immers bemind, evenals zij
hem Dat kôn niet anders Een gloed
van geluk kwam in haar oogen. Ze
opende die en liet haar blik weiden in
de verte van nog nevelige morgenlanden,
die de trein doorsnelde.

Weer kwam als een goede rust in haar
de gedachte aan haar man. Wat was hij
toch goed, zoo echt goed, om haar zonder
een woord te laten gaan. Wie zou z6o
doen Ging ze niet naar den man, die
hem haar eigenlijke z ij n ontstolen had.
nog v66r ze hem kende Wat moest hij
haar wel liefhebben en vertrouwen Was
ze die liefde. dat vertrouwen waard In
uiferlijke vormen, ja maar innerlijk was
ze vervreemd gebleven. De gedachte aan
haar jonge liefde voor dien ander had
altijd tusschen haar in gestaan. Haar man
wist dat, en tôch

Daar lag Amsterdam al. Uitstappe^i
snel 't station door; een auto; het adres
gegeven en de oogen dicht, weer terug
zinkend in duizelende gedachten, liet
Emilie zich voortrijden tôt de auto stond
Met een schok overeind, wijd de oogen
sperrend, keek ze 't raampje uit. De
auto stond voor een groentewinkeltje. In
de deur er van kwam een dikke vrouw,
die iets tegen den chaufleur zei. Nu de
chauffeur zeggen, dat hij wachten moest
en dan er uit.

De oogen wild, stond Emilie de be-
groezelde deur aan te kijken van het
bovenhuis waar hij wonen moest.

Waar moet uwee wezen vroeg de
groentevrouw Amsterdamsch-nieuwsgierig

Meneer Vervoorde stotterde
Emilie, niet wetend welke van de twee
vuile belknoppen te nemen.

O, da's twee-hoog Zoo'n dikke
meneer. Nee die knop, wees de groente
vrouw terecht.

Emilie belde, blij dat de deur dadelijk
open schoot. Ze trad in een vuil portaal
een vervelooze trap zonder looper noodde
naar boven. Ze keek omhoog. Ailes was
daar donker.

Woont hier meneer Vervoorde?
vroeg ze, op goed geluk hopende, dat
iemand haar hooren zou.

Een schelle vrouwenstem. van heel
hoog komende, antwoordde Meneer Ver

voorde woonde er maar meneer zou nog I
wel niet op zijn.

Of de juffrouw dan maar zeggen wou,
dat mevrouw Van der Velden er was
dan wist meneer het wel.

^Emilie sidderde keek nog even als
hulpzoekend naar de auto. Wel was de
plaats waar ze elkaar weer zouden zien
een oord van verschrikking voor haar,
die dit soort stadsbestaan verfoeide en
zelf in een stil, schoon dorp leefde

Of mevrouw maar boven wou komen,
vroeg de schelle stem en geduldig begon
Emilie te klimmen. Hoe liooger ze klom,
hoe donkerder het werd. Eindelijk een
portaal met dichte deuren.

Nog een trappie hooger, waarschuwde
de schelle stem en de hand tegen

t bonzend hart drukkend. begon Emilie
weer te klimmen. Ze voelde zich benauwd
worden ze was het trappen loopen niet
gewoon.

't Werd nu wat lichter. Nog maar
enkele treden, en ze stond weer op een
portaal.

Wacht, ik zal efkes voor u ldoppen,
zei de schelle stem en een niet onvrien-
delijk vrouwengezicht lichtte op in
Emilie's zoekende oogen.

Een deur ging open een buitengewoon
gezet man stond in een benauwd-riekende
kamer. De deur sloot zich achter Emilie,
en de vreemde man, baardig en onkenbaar,
stak twee handen naar haar uit, gedempt
zeggend „Emilie"

Ontzet trad ze achteruit, keek in 't ge-
zwollen gezicht, in de waterige, blauw-
omwalde oogen van dien vreemden man

U is Is u begon ze,
de dikke, beverige handen vreezende, die
zich naar haar uitstrekten.

Ze zonken terug langs het breede lijf,
dat plotseling neer-knakte op een stoel,
bij een tafel, waarop veel fleschjes.

O God, Emilie O mijn lie-
veling en je herkent me niet eens
meer snikte de man, de handen
voor zijn gezicht. Zijn breede gestalte
scliokte. Toen keek hij op, de handen
weer smeekend naar haar heen.

En jij Hoe ben jij zoo jong, zoo
frisch gebleven, Emilie 't Is of je
niet geleefd hebt heelemaal niet
geleefd

Een wijd medelijden verweekte Emilie.
Ze stak haar hand uit en liet toe, dat hij
die tusschen zijn beide handen nam en
aan zijn lippen bracht dikke, blauw-ge
zwollen lippen, tusschen een borsteligen,
grijs-blonden baard.

Nu herkende ze zijn voorhoofd en zijn
wenkbrauwen het voorhoofd, dat een
kuiltje had boven tusschen de oogen, en
die donkere, fijnharige wenkbrauwen
twee peizende lijnen. Dat voorhoofd wàs
er nog. 't Was blank en zonder rimpels
en stond vreemd en helder boven het
blauwrood gezwsllen gezicht en de wenk
brauwen lagen vervreemd van de weg-
geleefde oogen, maar waren er 66k nog,
evenals vroeger.

Wim, m'n arme, arme jongen, zei
ze mild, hem nu ook haar andere hand
reikend. Hij drukte die aan pijn, snikkend
zacht, 't voorhoofd nu buigend op bei
haar handen. Toen liet hij plotseling los
en droogde zich snel de oogen.

Ga zitten, dààr, daar tegenover me
zei hij schor, zenuwachtig met de beverige
hand wjjzende. -Ik durfde haast niet

te hopen, dat je komen zou. Ik ben

ziek; héél ziek. Een hartkwaal. Ga
zitten Dââr In dien stoel tegenover
me. Ik heb die die exprès neer-
gezet voor als je komen zou en i
heb er den geheelen nacht naar ge e
ken alsof je d'r al was

Weer snikte hij in de handen. Ze zag
zijn te groot hoofd gebogen de al kaal
geworden kruin zijn schamele kleeren.

Wim, Wim, wat is er van je ge
worden fluisterde ze, haar anget-oogen
naar hem heen. Toen gleed haar bli
door de kamer, armelijk en kaal, zonder
iets persoonlijks, en ze rook een steike

alcohol-lucht.

Hij keek op. Zijn oogen waren wazig

en omneveld.

Berouw, kind. Berouw. Drank,
berouw berouw, drank. Overal ellende

àltijd ellende.

Hij zweeg even, starende voor zich, op
de tafel, die nu tusschen Emilie en hem
in was.

Ik dank je, dat je gekomen bent,
fluisterde hij schor.

Emilie wrong de handen.

Maar waaromwaarom dat

ailes, Wim? Waarom die ellende, die
vreeselijke ellende Zeg me dan nu ten-
minste waarom je

Hij viel haar in de rede, een gebaar
van wanhoop beschrijvend in de lucht.

Ik zal je ailes zeggen, snel, zoo snel
ik kan. 't Is één ellende. Ik had jou
lief, Emilie Jou alleen Maar toen is
die vrouw gekomen, en die heeft iets in
me gepakt, gepakt zooals zulk een vrouw
dat kàn

Een ander dus steunde
Emilie.

Noem haar geen „ander", barstte
uit hem los. Ze was geen vrouw. Ik
heb nooit iemand gezien z66 slecht, z66
slecht. Maar door hââr ging ik verloren
en toen ik dit wist, wist ik ook, dat ik
verloren was voor jou, want toen was
't overal te laat voor.

O, Wim, 't zou nooit te laat zjjn
geweest, fluisterde Emilie. Zou ik je
niet ailes hebben vergeven?

Weer maakte hij een wanhoopsgebaar.

Yal me niet in de rede. Toen ailes
weg was, mijn gezondheid, mijn geld,
mijn geloof in mezelf, àlles, dacht ik weer
aan jou. Ik heb als een gek rond je huis
gezworven maar ik dorst niet te komen.
Hoe zou ik je kunnen aanzien? Wat
zou ik je nog kunnen bieden. Ik jou
Toen kwam een aanbod voor Indië. Ik
ging er heen, verloren, verloren één
wanhoop, één berouw. Ik had jou lief,
Emilie jou. Je was mij heilig. Maar
ik ben een zwakkeling, een ellendige
kerel geweest Ik kon niets meer ver-
wachtte niets meer. 't Ouwe liedje. De
drank, en altijd méér drank Nou
is 't uit met me. Een hartkwaal, zegt
de dokter. Ik ben nog niet lang in 't land.
Ook in Indië heb ik ailes vergooid. Er
zijn vrouwen geweest die van me hielden.
Bah ik heb ailes vergooid iedereen ver-
raden. Nog maar één verlangen jou te
zien, v6or ik dood ging O, kind,
kind, dat je gekomen bent

Weer strekten de bleeke, dikke, beverige
handen zich naar Emilie uit maar een
walging beving haar, Dranklucht woei
haar toe vanuit zijn adem ze had een
gevoel of ze onpasselijk zou worden.

Ik heb maar kort tjjd, stamelde ze,
v66r zich ziende. De auto wacht, en.

Weer snikte hij, terugzinkend in zijn
handen.

Je walgt van me. Ik weet 't wel,
huilde hij schor. Toen, opziende
Maar jij? Ben jij gelukkig? Zeg, Emilie?

Ze knikte staroogend. Ja bij hem ver-
geleken was ze gelukkig. Haar helder,
vroolijk thuis doemde voor haar op. Ze
zag het edele, opene gezicht van haar man,
zijn ernstige oogen, zijn goeden lach

Dat is goed, dat is goed, stamelde
Vervoorde. En hij Is hij goed voor
je? Hou je van hem?

Weer knikte ze. Een zachte lach gleed
om haar mond. Ja hij was goed voor
haar; ze hield van hem

Goddank, goddank, beefde de stem
tegenover haar. Dan kan ik gerust
zijn. Dan kan ik rustig sterven. Dan
heb ik niet zooveel kwaad gedaan als ik
dacht.

Emilie's zachte lach versmolt. Ze zag
Vervoorde aan, de oogen glanzende van
tranen."

Kan ik iets voor je doen? vroeg ze
met bevende lippen.

Hij schudde 't hoofd.

Met mij is 't uit, héélemaal uit,
fluisterde hij, moeite doende om zich te
bedwingen.

Maar huil niet om mij. Dat verdien
ik niet.

Heb je heb je aan niets gebrek
hield ze aan.

Aan niets. Mijn zuster zorgt voor me.
Hij keek haar aan een beeld van verval

en menschelijke ellende.

Je hebt me dus vergeven vroeg
hij smeekend.

Ja, Wim, ailes.

Emilie keek hem aan. Hij was een
vreemde voor haar. Ze voelde koel haar
stem ver haar oogen en ook, hoe
ze verlangde weer bij haar man te zijn
veilig. Ze stond en nâderde Vervoorde.

Ik moet nu gaan

Hij knikte, wezenloos haar aanziende.

Vaarwel.

Ze stak haar hand uit, liet weer toe,
dat hij die kustte. Toen, in koel mede-
doogen, boog ze zich over zijn voorhoofd,
over 't eenige, dat ze nog herkende en
raakte het even met haar lippen aan.

Dank je, zei hij innig haar hand
drukkend. En dank vooral je man. Zul
je, Emilie? Vooral je man danken, dat
hij je heeft laten gaan

Emilie's oogen lichtten. Ja, dat zou
ze doen haar man danken. Anders tôt
hem terugkomen, dan ze was gegaan.
't Leek haar, of een last van jaren van
haar was afgevallen.

Ik zal je nog schrijven, zei ze.
Nu kan ik niet langer blijven. Ik kan
nog net den trein halen.

Weer knikte hij. Zijn flauwe oogen,
blauw omwald, keken als vanuit een
verte. Een droeve lach wrong zijn mond,
onder den stoppel-baard nauw zichtbaar.

Vaarwel Vaarwel

Even later zat Emilie weer in de auto,

keek op haar horloge. Snel naar 't station,
gebood ze. En toen, de oogen weer
sluitend, riep ze in zich een ander beeld
het beeld van haar eigen leven met
Herman, van haar rein-gebleven leven,
miskend tôt nu toe door haar zelf, maar
dat ze nu pas in zijn ware gedaante zag.