(Volksblad) Oost-Goorecht en Omstreken nl | 1921 | 10 augustus 1921 | pagina 4

bij iederen winkelier
verkrij gbaar.

Maatschaenen

s. B. RONDE,

Voor de levering van

voor de verschillende inrichtingen il

van onderwijs

T. H. KRERIER - boekhandel - Sappemeer.

licht en degelijk.

Piano- en Orgel-

lessen.
J. D. BOUMAN, Hoogezand.

.^sPAiy^

houdt zich aanbevolen

Zenuw-tabletten

Bange oogenblikken.

MUNHARDT'5

vreeTprikKellDaorheid

Trekking 15 Augustus a.s.

£en geheel lot slechts f3.—

na

85 kàntërën llî *>s*gtP. van coupons,

die bij sterling der gelden worden verstrekt

so.ooo
40.000
200.000
520.000

n hot geheel geen nieten - Elk lot een prijs!

f, l Holl Crediet- en Obligatiebank, Amsterdam, P. C. Hooltstraat 1S5.

„OUDERWEELDE"

„HET KLAVERBLAD"

Londen, 8 Aug. Honderdeu werksloo-
ï©n dongen naar vijftig open pîaataen,
saugeboden door een houlfirma in het
Oosten van Londen. Er hadden wanor
delijke tooneelen plaats en er verzamelde
gjch een menigte van ongeveer vierduizend
personen, die slechts met de grootste
moeite door de politie in bedwang werden
gehonden. Daarop ontstond brand op een
houtwerf, naar het heet door de menigte
gesticbt. De vlammen vernielden een
reuaschtige hoeveelheid kostbaar hout.

Staking.

Rijssel, 8 Aug. Er is een algemeene
staking uitgebroken in de kant-industrie
in de stadsomgevÎDg. daar het personeel
g*en loonsverlagicg aanvaarden wil.

Volgens de bladen heeft Vrijdag ean
deputatie van de Russisebe bandelsdele-

gatie te Londen uamens de Sovjet-regee-

een paar watervliagtuij

De Minieter heeft J
om der zuinigheidswill
zçu de toezegging in te

Da verhuurders v
gen vooral kotlers
gebied van Friesland
zaken. Het aantal m
tocbten door Friesla
uiterst gering. En
naar het buitenland
waterstand in Frieslar

Een bankinstell|
aan de N. Rt. Ct. gea<

onvoorzichtigheid geha
machine niet met de
maar electrisch te bel-
moest een allerliefst mo!
dekracht dienst doen.
De strftf bieef echi

HOOGEZ4ND.

Schootboeken en Leermiddelti

wordt spoedig overwonnôn
door 't gebruik van

per KoKer 75 a bij apoth.en drogistea

FABR. A/iUMHARDT. ZBIST.

Voor geheel Nederland wettig geoorloofd en
t-ewnarborgd door c'e Fransche Regeerlng
STAATS-PAN AMA-KAN AALLOTEN.
Jaarlijka 4 irekkii gen met volgende prijzen m contanteu
- l.OOO.OOO

500.000
400.000
40.000

Hoofdpriizen 500.000

2 250.000

4 ÎOO.OOO

4 10.000

4 5.000

20 2.000

200 l.OOO

l»00 400

S

K1NDERZEEP

lg:t« Prijzen met totaalFrs. 2.720.000

Aîinste prijs Frs. 400Maandel. storting voor

Wi.arvan bet«ling kan ge=chieden per postwissel of in post-
/.egels. Pro pectus gratis.

i rek inngsiijsten franco-gratis, na iedero trekkiDg.

als overvette grondzeep.

In overeenstemming met de hooge eischen
en voorschriften der tegenwoordige hygiëne
gefabriceerd uit grondzeep, die hiervoor
speciaal is vervaardigd uit de zuiverste vet-
soorten, bovendien nog geneutraliseerd en
verder met een zacht en aangenaam parfum
bereid.

Let op ons gedeponeerd fabrieksmerk

(naar een schilderij van Kate Bisschop).

STOOM-ZEEPFABRIEK

HAARLEM.

Als deeluemiQ^ aan de a.s. trekking gewenscht
i wordt, is omgaande bestelling aan te bevelenl

Sinds twee jaren was ik als stoker
aangesteld en voer met den machinist
Huister op den sneltreîn Berlijn-—Weenen
van Berlijn tôt Falchenberg.

De trein, dien wij reden, verliet om
vijf uur 30 het Anhalber station, 'k Was
dien dag reeds om drie uur in de loods
om te zien of de locomotief gestookt en
ailes goed in orde was. Volgens mijn
instructie moest de machinist er een uur
voor het vertrek zijn en gewoonlijk was
Huister stipt op tijd. 't Was toen echter
reeds kwart voorMjf, zonder dat hij zich
had laten zien. 'k Probeerde of ailes
goed functioneerde en gaf in 't bijzonder
acht op het vuur, dat in heel goeden
toestand moest zijn, om het genoemde
baanvak in 91 minuten af te leggen. De
voile snelheid konden wij eerst aannemen,
alâ wij het station Grosz-Lichterfelde ge-
passeerd waren. Dan moesten we nog
bijna 100 K.M. doen en alleen bij het
passeeren van de hoofdstations onze vaart
eenigszins matigen.

Intusschen was 't reeds 5 uur geworden
en Huister kwam nog niet. k' Moest wel
aannemen, dat hij ziek geworden was of
dat er een ongeval had plaats gehad en
was reeds van plan, den hoofdbeambte
kennis te geven, toen ik den machinist
in aile haast zag aankomen.

Hij groette vlurhtig en vroeg alleen
„is ailes in orde waarna hij de loco
motief besteeg en de ventielen probeerde.
Terwijl hij dit anders uiterst zorgvuldig
deed, was hij ditmaal haastig en bijzonder
zorgeloos. Midden onder 't werk hield
hij op en nam plaats op het kistje met
werktuigen van den tender. Wel vijf
minuten zat hij star voor zich te kijken,
lachte plotseling en vroeg

„Is ailes in orde, Max

„Jawel, ailes klaar", antwoordde ik.
,,'t Wordt tijd, dat we uit de loods komen,
want er staan nog een paar locomotieven
voor ons, zoodat we nog rangeeren moeten
ook."

,,Ja, ja," gaf Huister haastig tôt be-
scheid, stond op en ging met onzekere
sehreden naar zijn plaats.

Als ik niet geweten had, dat hij bui-
tengewoon matig was, dan had men
kunnen denken, dat hij teveel gedronken
had. Doch hij, die zoo stipt zijn plicht
vervulde, zou beschonkon op zijn post
komen Dat was ondenkbaar. Wij
voeren bedaard de loods uit, rangeerdeu
zoo voorzichtig mogelijk tusschen de loco
motieven door en stonden, volgens onze
instructie, tien minuten voor het vertrek
van den trein buiten het station. We
hadden behoorlijk stoom en uit aile ven
tielen blies de overtollige damp.

„Hoe is het met uw vrouw, Huister
vroeg ik, om hem uit zijn afgetrokkenheid
te wekken.

„Mijn vrouw?" sprak hij verschrikt,
„goed, zeer goed, ze weet nog van niets."

„Hoe zoo, is u wat onaangenaams ge-
passeerd

„Onaangenaams Mij Neen hoor, ik
weet van niets. Sprak ik ergens over
Och, dat is zoo mijn manier van doen en
mijn vrouw mag er niets van weten."

Twee groote tranen rolden over zijn
wangen en haastig wendde hij zich om,
om dat voor mij te verbergen, 'k Was
geheel ontsteld door zijn gedrag, doch na
eenige oogenblikken keek hij mij met een
rustigen, schoon zeer donkeren blik aan.
„Voelt u zich niet wel?" zei ik.
„0, volstrekt niet," sprak hij haastig,

„ik ben heel goed hoor."

De drie slagen van de perronklok gaven
het sein tôt vertrek. 't Fluitje van den
hoofdconducteur herhaalde dit teeken.
Huister ontwaakte uit zijn gepeins, gaf
een stoot met de Huit en zette, als ge
woonlijk, den trein in beweging. Zonder
eenig ongeval voeren wij onze 91 mi
nuten af. 't Was juist 7 u. 1 min. toen
wij Herzberg bereikten, precies 7 u. 11
min. kwamen wij in Falkenberg aan.
Daar werden wij afgekoppeld en naar een
zijspoor gebracht, en vier minuten later
jaagde de snel weer verder. We gingen
met onze machine eerst naar de water-
kraan en vulden voor den terugtocht den
tender, namen kolen in en reden naar de
draaischijf, om den locomotief te laten
wenden. yaarna werd hij op een zijlijn
geplaatst en ging Huister naar de loods,
om daar uit te rusten. Ik moest op de
machine blijven, doch kon mij voor een
poosje door een poetser laten vervangen,
om een oogenblikje rust te genieten.
't Vuur onder den ketel werd zoo onder-
houden, dat het niet uitging, doch 't moest
een half uur voor 't vertrek weer goed
opgestookt worden. Vertrekken kon de
machine niet, want zij stond op dood
spoor, en de dampspanning nam weldra
zoo af, dat ik liaar zonder zorg aan de
hoede van den poetser kon overlaten.
't Was een uur na onze aankomst, dat
ik heenging om Huister op te zoeken.
In 't wachtvertrek van Falkenberg be-
vinden zich tafels, stoelen en een sofa
om te slapen. Tevens is er een kleine
bibliotheek voorhanden, waarin zich tecli-
nische werken bevinden, en Huister nam
steeds de gelegenheid waar, om de ver
schillende boeken over machinebouw in
te zien om zoo zijn kennis te verrijken.

Thans zat hij te schrijven. Buiten ons
waren er nog twee machinisten, die echter
op de sofa lagen te slapen. Huister
schreef met zulk een baast, als ik dit van
hem heel niet gewend was. Hij knikte
mij toe, toen ik binnenkwam, doch ging
toch door. Ik meende te bemerken, dat
in den brief, die reeds drie octavo blad-
zijden besloeg, groote getallen voorkwa-
men, en ook de naam Rotschild meer-
malen genoemd werd.

Op mijn voorstel, om iets te gebruiken,
wat hij, ofschoon zuinig, daar altijd deed,
verklaarde hij

„Dank. Ik heb geen geld en zal beslist
moeten verhongeren, want ailes, ailes is
weg."

Zijn woorden vielen me op hij scliertste
niet daar keek hij heel niet naar uit.
Meende hij 't echter in ernst, dan zou
rn.en aan zijn verstand moeten twijfelen
en de onrust, die mij reeds geplaagd had,
ging tôt bezorgdheid over.

In het wachtlokaal kon ik slechts zoo-
lang blijven, dat ik een kleine versnapering
kon gebruiken, om daarna naar de machine
terug te keeren, het vuur te verzorgen
en de dampspanning te verlioogen. Dat
deed ik en weldra had ik weer voldoende
stoom op.

Daar het tijd werd over den wissel te
rijden om ons voor den sneltrein te
plaatsen, zond ik den poetser naar Huister,
wijl hij tegen zijn gewoonte heden niet
uit zich zelf kwam. Bij zijn komst in-
specteerde hij niet, zooals anders altijd
ailes, maar scheen zich op mijn zorg te
verlaten.

Stipt op tijd, even voor negen, liep de
trein Falkenberg binnen, en de verwis-
seling van de machines moest in allerijl
geschieden. De trein was vrij lang en
telde meer dan vijftig assen.

Tôt Hersberg voeren we normaal in

twaalf minuten. Vandaar hadden we tôt
Juterbogh vijf en dertig minuten en
duidelijk mer'kte ik' in het wezen van
Huister een steeds klimmende opgewon-
denheid. Hij mompelde wat voor zich
heen, ja, stiet soms toornige kreten uit,
die menigmaal als een vloek klonken,
gesticuleerde heftig en scheen te vergeten,
waar wij ons bevonden.

Voorbij de twee tusschenstations voor
Juterbogh voeren we met een angstwek-
kende snelheid, zonder ons tempo ook
maar eenigszins te matigen. Ik waagde
het niet, Huister op zijn verzuim opmerk-
zaam te maken, daar hij in dit opzicht
zeer gevoelig was. Toen wij echter voor
het station Juterbogh het signaal „lang-
zaam rijden" ontvingen en Huister zich
er niet in 't minst om scheen te bekom-
meren, trad ik naast hem en draaide de
rem iets om, wijl we anders onmogelijk
bij het station zouden kunnen stoppen.
Huister volgde mijn wenk en remde voor
't perron.

Om 9 u. 52 min. voeren wij van Juter
bogh af en stopten veertien minuten later
in Luckenwalde. De machinist was in
de laatste oogenblikken vrij wat bedaarder
geworden, maar zijn gelaat werd steeds
dreigender en toen ik kort voor het station
naar de rem wilde grijpen, omdat ik
vreesde, dat hij zou vergeten, de snelheid
te matigen, kreeg ik een zeer onzachten
stoot en bijna schreeuwend wierp hij
mij tegen:

Wat wil je? Dat is mijn zaak."

Het oponthoud in Luckenwalde be-
steedde ik om versche kolen in het vuur
te werpen en toen joegen we weer verder.
Ongeveer vijftig K.M., alzoo de lielft van
het baanvak, moesten we nog afleggen.
Huister bevond zich op zijn plaats, doch
greep mij plotseling bij den arm en vroeg

„Heb je hem gezien

„Wien vroeg ik verwonderd.

„Hij keek reeds in Falkenberg het
raampje uit," voer Huister verder.
„Zeker komt hij van Weenen, maar, nu
heb ik hem."

„Wien meen je dan toch drong ik
aan.

„Rotschild 1" riep Huister. „Van Wee
nen komt hij, om het geld te halen, dat
hij mij ontstolen heeft. En nu wil hij
mij nog hebben ook. Maar 't zal hem
niet lukken, thans heb ik hem. Toe,
stook op, stoom moeten we hebben
vooruit

'k Opende de deur en zag, dat er nog
voldoende vuur was.

„Er behoeft niet meer bij!" verklaarde ik.

Woedend pakte Huister den ketting,
waardoor men de deur van den vuurhaard
opentrekt, en verklaarde toornig

„Gooi op, ik moet stoom hebben. Recht
door Berlijn rijden we tôt in zee. Dan
verdrinken we Rotschild even, en houd
ik mijn geld. Nu, stoken of niet

Met greep hij een dubbele schroeftang,
en hief hem in de hoogte, als om mij er
mee te dreigeu.

Ik wierp kolen op, tôt hij riep

„Zoo is 't voorloopig genoeg. Maar
denk om het vuur. Zestig atmospheeren,
hoor We rijden drie uur zonder stoppen
door."

't Mag een vreeselijke toestand zijn,
zich alleen te bevinden met iemand, bij
wien zich plotseling sporen van zinsver-
bijstering vertoonen. Maar hoeveel te
ernstiger wordt dit, als men zich samen
bevindt op een locomotief, die met een
snelheid van 90 K.M. daar heen suist.
Laat mij dadelijk opmerken, dat ik niet
vreesde voor mijn leven, maar met schrik
dacht aan de driehonderd passagiers

achter ons, die niet het minste vermoeden
hadden van het gevaar, waarin zij ver-
keerden. Huister was zonder twijfel
krankzinnig, misschien kreeg hij weldra
een aanval, en scheen het vaste plan te
koesteren niet in Berlijn te stoppen, maar
door te jagen en dus een catastrophe te
veroorzaken, waarbij waarschijnlijk de
helft der passagiers den dood zou vinden.

Wat nut bracht het, als ik trachtte,
op het beslissende oogenblik Huister van
zijn plaats te dringen en de locomotief
tôt staan te brengen Hij had mij neer-
geslagen, zoodra ik de hand uitstrekte
ik zag het aan zijn bliksemende oogen,
waarmee hij mij vol wantrouwen aankeek.
Of ik nog zoo luid schreeuwde en gesti
culeerde, om op de voorbijsnellende sta
tions de beambten opmerkzaam te maken,
het hielp toch niets slechts één was er,
die den trein tôt staan kon brengen en
dat was Huister, de krankzinnige ma
chinist.

'k Was als verlamd van schrik, doch
poogde me zelf te overreden, dat het laf
zou zijn, ailes verloren te geven. Gaarne
was ik 'n gesprek begonnen, maar wat
zou 'k hem zeggen. Tegenspraak zou
hem nog meer opwinden en een alle-
daagscli praatje te maken, dat ging boven
mijn macht. Toch moest ik iets doen,
om zijn opmerkzaamheid af te leiden,
want hij betrachtte mij voortdurend zeer
wantrouwend en beval mij slechts nu en
dan op bevelenden toon kolen op 't vuur
te werpen. Den ijzeren tang hield hij
stevig omklemd en bij ieder bevel hief
liij dien dreigend op. 'k Moest dus
trachten hem tôt bedaren te brengen en
zijn aandacht af te leiden om mij in
't bezit te stellen van een anderen tang
uit het kistje met werktuigen. Er was
geen andere mogelijkheid om trein en
passagiers te redden, dan Huister in 't
beslissende oogenblik neer te slaan.

Het kwam mij vreeselijk voor een man,
dien ik achtte en die mij steeds zooveel
goedheid bewezen had, als een wild dier
aan te vallen. Maar mocht ik aarzelen,
waar het de redding van driehonderd
menschen betrof een andere wijze, om
de reizigers te redden, was immers niet
mogelijk.

Ludwigsfelde was gepasseerd. Ongeveer
vierentwintig K.M. moeten we nog af
leggen en voor ons lag allicht nog een
tijd van twintig minuten.

Nooit zal ik het vergeten, dat ik niet
tegenstaande het ernstige van den toestand
toch nog tegen Huister kon opmerken

„'t Is koeler, veel koeler van avond
dan gewoonlijk, he

De man keek me vol wantrouwen aan,
doch zweeg,

„Zal je vrouw je op 't station wachten
vroeg ik zoo bedaard mogelijk.

„Dat doet niet luidde zijn antwoord,
„we rijden toch door. In eenen door naar
de Oostzee. Zoo houd ik het niet langer
uit."

„Maar zal ze zich daarover niet ver-
wonderen en ongerust worden meende
ik te moeten opmerken.

„Zeker", sprak hij lachend, „zeker zal
ze zich verwonderen. Maar als ze Rot
schild in den trein ziet, zal ze ailes be-
grijpen ze weet dan, dat ik hem ver
drinken ga. Bovendien komen we toch
direct weer terug en behoeft ze maar een
half uurtje te wachten."

Graszbeeren was doorgejaagd, zonder
de snelheid van den trein ook maar in
't minst te verminderen. We naderden
Grosz-Lichterfelde, waar zeer licht, bij de
vervroeging die wij hadden, een Berlijner
lokaaltje op de lijn kon staan. Onze trein

was echter van de voorbijgesnelde stations
gemeld en de baan was vrij. In een
dichte stofwolk gehuld, die bij de razende
vaart hoog opstoof, vlogen we 't station
voorbij. Bij 't overgaan der wissels scheen
de locomotief er over te springen.

Als een visioen vloog Lichterfelde daar
heen en ijlden wij op het Berlijner ran-
geerstation toe, welks honderden lichten
ons van verre schenen toe te wenken.

Ik keek naar rechts uit en meende heel
in de verte het roode signaal vooronzen
trein te bemerken. Wij stonden voor de
catastrophe en in enkele seconden zou
niet alleen mijn lot, maar ook dat van
onze driehonderd passagiers beslist worden.

Duidelijker kwam steeds ons rood sig
naal uit de baan was niet vrij. Ik
voelde, hoe me de haren ten berge rezen
en een soort overspanning zich van me
meester maakte. Met waanzinnige snel
heid naderden wij ons signaal. Ik pakte
Huister bij den arm en schreeuwde hem
toe, zoo luid ik kon

„Rood licht voor ons

Strak staarde hij mij aan en riep dan
„Rotschild Waar is hij

Rood licht voor ons waarschuwde
ik nogmaals uit aile macht.

„Rotschild daar voor riep Huister mij
na. Plotseling stiet hij een gillenden
kreet uit en sprong op de galerij, die
langs den ketel voert. In zijn waanzin
vermoedde hij Rotschild daar, en wilde
hem te lijf gaan.

In allerijl rukte ik de groote tang uit
het kastje en vloog naar de machine.
Direct den stoom af te sluiten, durfde ik
niet te wagen, want dan zou de trein als
een harmonica ineen schuiven en er toch
nog een ongeluk gebeuren. Langzaam
draaide ik het stuur om en bemerkte tôt
mijn verlichting, dat de snelheid ietwat
verminderde. Voorzichtig liet ik stoom
uit, remde meer en meer en stopte ein-
delijk, dicht bij den rooden lantaarn.

Nog hoor ik den gillenden kreet, dien
Huister, voor op de locomotief ineenge-
doken, uitstiet, 'k Zag, hoe hij zich in
eenmaal ophief en vooruit sprong. Een
oogenblik bleef hij als verdoofd liggen,
verhief zich daarna weer, toen sprong hij
op en liep luid schreeuwend tusschen de
rails. Geen mensch in den trein had ook
maar in 't minst vermoed, in welk gevaar
ze hadden verkeerd. Uit het station
kwam ons de Leipziger trein tegemoet
riiden, als gewoonlijk met veel passagiers.
Daarop zouden we met razende vaart
ingevlogen zijn, als het niet tijdig gelukt
was, te stoppen.

Onze trein kreeg het signaal tôt verder
rijden. Wij kwamen tien minuten te
vroeg. De inspecteur ijlde direct met den
hoofdconducteur op ons af om naar de
reden te vragen. Hoe optstelden ze mij
alleen te vinden en zoo erg hadden de
laatste gebeurtenissen mij aangegrepen,
dat ik nauwelijks in staat was, hun mijn
bevindingen mee te deelen. Vrouw Huis
ter was ten zeerste ontsteld, toen ze haar
man niet zag en zoo voorzichtig mogelijk
deelde men haar de treurige tijding mee.

Ik zelf was zoo overspannen, dat ik op
raad van den geneesheer eenige weken
rust moest nemen.

Toen ik mij na eenigen tijd weer meldde,
vernam ik, dat men nog op denzelfden
avond, waarin ons avontuur voorviel, den
armen Huister had opgespoord en ter
verpleging naar een zenuwlijdersgesticht
gebracht had. De aanleiding tôt zijn
zenuwlijden was het verlies van al zijn
spaarpenningen hij had ze op intrest
gebracht bij een bankier, die een groot
bankroet had geslagen.