(Volksblad) Oost-Goorecht en Omstreken nl | 1922 | 21 januari 1922 | pagina 1

GESCHAAKT.

52e Jaargang

ZATERDAG 14 JANUARI 1922

No. 4

Drukker-ïïitgrevsr T. K. KFEMER

Van week tôt week.

Klein Feuilleton.

YOETBAL.

CîemeHgd Nieuws.

wordt geiezen te H006EZAND Kiei-Windewesr, Kropswoîde, Weeterbraek, Foxhol, SAPPEPSEER, SLOCHTEREN, Sid't^baranHsiion, Sstiildwstde, &i!ba*s Fexbas!Scharmer
H&rksteda, Lageland, Oversebiîd, TEK B0ER, KOOBDOIJK, N0QR08RQEXZUIDBROEK, UUNTENDAM, ZUSOLAREH. H0QROLAREK, HAREM enz

Dit 8LAD verschijnt iederen WOEN8DAG en ZATERDAG

ABÊNNBMENT8PKIJ8 per drie maanden 60 cent bij voor
uitbetaling. Franc© por post 75 cent.

v.h. BÔRGE8IUS ZOON.
SAPPESIEBB. Tel. 41S,

ADVER'TENTIËN van 15 regels 50 cent, ieder regel

ineer 10 cent.

Inzeuding van advartenties Dinsdagsmiddags en Vrijdags-
middags voor 12 uur.

"Veor het plaatsen van AdverteatiëB betretfende Handel en N^verheid is voor de stad Groningen alleen gereehiigd
S?n*i*l?e«, Tel. 772,

V#cr AdvesrtentfFn en Réclamés bwtmn de prsvincie Groningen is alleen gerechtigd hel Advertentiebnreau „HOLLANDIA"

het algemeen Advertentiebureau van H. WESTENBORG, Munnekeholm
's Gravenhage, Tel. H 7614.

GOORECHT

Officieel Orgaan vaor HOOGEZAND, SAPPEMEEB en SLOCHTEREN.

WEEKKALENDER.

Zondag 15 Januari. Maaudag 16.
Diusdag 17. WoeDsdag 18. Don-
derdag 19. Vrijdag 20. Zsterdag 21.

Zonsopgang Zondag 15 Januari te 8.5,
ondsr te 4 18.

Laatste kwartier Vrijdag 20 Januari.

Cannt.

Er zyn wel eens ongunstiger berichten
te meiden geweest dan deze week. Aller-
eerst de ratificatie van het Engelsch-
Iersche verdrag door het Iersche parle
ment, waardoor wel niet als brj tooverslag
rust en vrede in dit door burgeroorlog
zoo zwaar geteisterde eiland zullen terug-
kesren, maar waardoor toch de mogelijk-
heid op een vredslievende oploasing
grooter wordt dan ooit te voren.

En verder is er de conferentie te
Cannes, waarvan gezegd is (ofschoon dit
niet de eerste is, waarvan zulks gepro-
feteerd wordt), dat zij de belangrijkate
worden zal van de reeks conferenties, die
in de laatste jaren gehouden zijn. En
dat zijn er vele.

Wie de thans te Cannes gehouden
wordende besprekingen nagaat en ook
kennis nam van het vooroverleg, dat
tusschen Lloyd George en Eriand plaats
had, krijgt wel eenigermate don indruk,
dat het besef begint door te breken, dat
het vredesverdrag van Versailles een
misgreep is geweest en stringente door-
voering er van geljjk staat met de ruï-
neering van Europa.

Meer in het bijzonder tyn het de
Engelsehe Staatslieden, wier oogen allengs
opengegaan zijn voor de economische
gevolgen van de aan Duitschland opge-
legde vredesvoorwaarden,

Het voorstel om de dit jaar door de
Duitschers in goudmarken te betalen
echadevergoeding aterk te verminderen,
levert van het verbeterde inïieht bewijs
en geeft uiting aan de hoop, om door
een gemodereerde houding der algemeene
economische verwording althans te beteu
gelen en straks te verbeteren.

Dat het gemakkelrjk zal zyn voor deze
gezonde denkbeelden brj de betrokken
landen algemeene instemming te doen
vinden, is intussehen niet waarsehijnlijk.
Het zyn meer in het bijzonder Frankrijk
en België die heel wat tegenstand zullen
bieden, als aan de Engelsehe inzichten
de baan vry gelaten wordt,

De finantieele toestand, met name ook
van Frankryk, is hopeloos slecht. En
conder de Duitsche schadevergoeding
wanhoopt men er bijna aan om het land
goede floanciën terug te geven.

Daarbij komt dan nog de vrees, dat
binnen afzienbaren tyd zal worden be-
gonnen aan de reconatructie van Rusland,
waarby Duitschland een onmisbare fac
tor is.

Intussehen is het te wenschen, dat de
drang der feiten zoo sterk zal worden,
dat de tegenstand opgegeven moet worden
om het ailerergste te voorkomen.

De manseh is hardleersch en sommige
volken niet minder. Zij trachten niet
zelden het onmogelijke zoo lang te hand-
haven, dat zij achteraf moeten bekennen
al te vasthoudend te zijn geweest.

Indien Cannes ons op den weg der
reconatructie ook maar één sshrede verder
brengt, dan zal de daar gevoerd wordende
strijd niet nutteloos zijn.

Hat gaat om den eersten stap.

Slechte finaneiën.

't Is wel eenigszins begrijpslijfc, dat
de Fransche staatslieden krampachtig
vasthouden aan wat van den Oostelyken
buur te vorderen is. Het gaat om hun
leven. 't Staat er in de Fransche repu-
bliek in ônancieel opzicht niet al te best
voor.

De staatsschuld, die in 1914 op 27
milliard stond, was in het laatst van 1918
geategen tôt 171 milliard. Sinds kwam
er nog meer dan 150 milliard brj en ging
het zoo door, dan ware binnen 10 jaar
het duizelingwekkende bedrag van 5 maal
honderdduizend millioen bereikt.

De schuld, thans ongeveer 880 milliard
beloopende, valt te verminderen met de
betrekkelijk bescheiden voorschotten,
welke door Frankrijk aan enkele gealli-
eerde landen zijn gedaan en met wat het
van Duitschland te goed heeft.

Fransche financiers hebben berekend,
dat de staatsschuld van hun land in 1980
toch nog een dikke 400 milliard zal
bedragen.

De rente welke daarvoor beta&ld zou
moeten worden, zou bijna het voile be-
drag der tegenwoordigs Fransche inkom
sten, zijnde 25 milliard, verslinden.

Indien men nu in aanmerking neemt,
dat thans aan rente betaald wordt 13
milliard en dat de militaire uitgaven niet
minder dan 7 milliard bedragen, is het

duidelijk, dat voor de burgerlijko uit
gaven een bsdrag overblijft, dat verre
beneden de behoeften is van het land, dat,
in tegenstelling met aadere landen,
tijdens den oorlog weinig gedaan heeft
om voor zijn verhoogde uitgaven zooveel
mogeiijk verhoogde inkomsten te vinden.

Is 't nu nog wonder, dat Frankrijk
zich blijft vastklemmen aan de vordering
op Duitschland

Toch zal het, om h6t leven te behouden
afetand moeten doen van de tôt dus ver
gevolgde politiek. Het balang van Europa
en ook van dat land zelf sal daartoe
nopen.

Dêrrt, maar veeheggende cijfers.

Duitschland, dat de delging van zijn
eerste milliard goud der oorlogsschatting
betsalde met een sterke daling van den
markenkoers, is onmachtig om voor de
tweede maal zulk een aderlaling te onder-
gaan, De ontreddering zou volkomen
worden.

Hoa groot dit reeds is, zal duidelijk
blijken uit enkele dorre, maar veelzeg-
gende cyftsrs.

Een jaar geleden had de Duitsche
ryksbank 67 milliard mark aan papier
iu omloop gebracht, la weerwi! van
het feit, dat de goudvoorraad in het land
afnam, stond echter de biljettenpers niet
stil, terwijl juist het omgekeerde het
geval had moeten zijn. De wanverhou-
ding werd in sterke mate vergroot, zoodat
thans de biljettenomloop gestegen is tôt
109 milliard.

Daarbij dient nog gevoegd een vlot-
tende schuld, die vroeg of laat door een
leening zal moeten worden afgelost van
288 milliard. En last not least is er een
begrooting voor het jaar, die een déficit
aanwyst van 161 milliard mark.

't Zijn ontstellc-nde eijfera, die temeer
nu het bedrijfsloven er ook telkenmala
wordt geschokt de vrasg doen rijzen
valt hier nog wat te repareeren is
Duitschland te reddan

Zooveel is intussehen uit dit ailes wel
duidelyk, dat er niet aan te denken valt,
om uit deze uitgeknepen citroen voor 15
Februari a.s. nog eens een milliard gouden
marken te persen.

Engeland bcgrijpt dat.

Frankrijk wil het nog niet begrijpon
omdat het dan onmiddellijk eigen deso-
laten toestand krijgt te beredderen-

Te Cannes zal er over gesproken wor-

De oorvygen der levt nservaring
2 slaan ons menige dwaasheid uit X
liet hoofd.

Nadruk verboden.
8,

Hy had syn bevelen ontvangen an
voerde ze uit zelfs tegenover zyn eigan
doohter zou brj niet zwak zijn geweest.

Den jongen man werden de boeien
a&ngelegd en niettegenstaande het klagend
schreien van Armgart werd ieder naar
een afzonderlyk vertrek gevoerd.

Bij de pogiDgen van Paul, om zich
tegen de overmachi te verietten, was
Armgarts pels verschoven en had de
geherpe blik der generaalsvrouw opgs-
merkt, dat aan het toilet der jonge dame
nog al iets ontbrak en noodig voorsieniug
behoefde.

„Daarvan staat niets in mjjn instructie,"
sprak de strenge bevelhebber der vesting
als antwoord op de opmerking syner
vrouw.

B't Is eehter ook niet verboden," sprak
deze en haastte zich om de gevangene te
bezoeken, terwijl zy de noodzakelyke
kleedingatukken meenam.

De kommandant vergezdde haar, want
hy vertrouwde de beide dames niet samen.

y'k Zal zorgen, dat er geen plannen
tôt ontvluchting worden gesmeed," her-
cam hy.

Als de comtesse zich had willen laten

ontvoeren," sprak hy tôt Armgart, „dan
had u ten minste voor de noodige kleeding
moeten zorgen." Scikkend antwoordde
het meieje, hoe se er toe gekomen was
en de z&ken dezen keer hadden genomen,
Het vaste besluit van haar meedor om
haar neef te moeten huwen, haar liefde
voor Paul, do noodzakelykheid van de
diieete uitvoeriug

nJa, ja. maar dat neemt ailes niet weg,
blijft dersertie en insuhordinatie en zal
streng gestraft wordon", antwoordde de
generaal, doch niet op zijn gewoonlyk
zoo barschen toon, ook had hy niets in
te brengen tegen het verzoek zyner vrouw,
de gevangene te mogen troosten in haar
leed.

Toch werden de beide gevangenen streng
banandeld. Voor den comtesse wist de
vrouw het modelijden van haar man op
te wekken, desh den ontvoerder viel niet
de minste gunst ten deel. Toch wilde
B&rringten evenmin afstand doen van
zyn geiiefde, als dat Armgarts wilde be-
loven, haar neef te huwen. En\66r dien
tyd zon Armgart niet uit da gavangenis
ontslagen worden, dat was het Vaste be
sluit der gravin, die zich rerwonderd
afvroeg, van wie haar doehter toch die
hsisstarrigheid had.

yNooit vergeef ik het haar," sprak ze
tôt haar neef, den graaf von Troache,
„ze moat strenger hehzndeld worden,
brood en water, dat is het rechte voor
zulke eerveigeten meieje. Niet eerder
zal ze my weder onder oogen komen,
voordat ze beloofd heeft uw zoo a te
willen huwen."

Lachend zag de graaf de vertoernde
moeder aan en boog diep voor haar.

vZoo kan ik u eindelyk het doel van
mijn bezoek mededeeien," sprak hy. Nu
da omstandigheden zoo veranderd zyn,
trekt mijn zoon zi«h terug, doch verzoekt
onderdanig om de eer zyn lieve nieht

Armgart, ais huwelijksgeschenk, een
nieuwe équipage te mogen aanbieden.
De hsre toch zal by haar overijlde vlucht
wel zeer vcel geleden hebben. We heb
ben het rjjtuig reeds besteld en het ver-
eenigde wapen der von Schwinchards en
von Bîsrriiigton er op laten schilderen.
We moeten ons wel over onze dwaling
bekiagen, doch merkte hij ietwat ssherp
°P «'t 0Blte schuld niet en het ge
zonde, scherpe oordeel onzer nicht zal,
hopea we, wel den rtchten weg vinden
uit de ongelukkige positie, waarin wij
ons op dit oogenblik ailsn bevinden."

Diep buigend vertrok de graaf en liet
de gravin aan haar eigen gepeins over.

nNeen, ik wil het niet," sprak ze beslist
en in slechte luim.

Tôt geruststelling voor haar zelf ontving
ze van den kommandant een goede tyding.
In sîijve, nauw leesbare letters bekiaagde
hij zich over het bevei, een verliefd paar
te moeten bewaken. Zulk gezuoht en
gejammer hoorde niet in een vesting
thuis, die toch waarlyk niât ingericht
was voor de opvoeding van ontvluchte
gravinnen. Om aan het gejammer een
eind te maken, had hij besloten, de beide
geliefden, onder streng militair toezicht,
dsgelrjks twee uur samen te laten wan-
delen. Spoedig to«h zouden er maatregelen
worden gezonden, dat de geschiedenis
voor goed een eind zou nemen. Hy had
daartoe reeds een koninklyk bevel ont
vangen en deelde daarom bovsnstaande
aan de moeder mes.

Was deze met het eer3te gedeelte van
den btief niet ingenomen, het andere
bevredigds haar des te meer.

„Is von BarriDgten maar eerst dood»
geschoten, dan zal Armgart hem wel
spoedig veVgeten zyn", sprak ze, „en kan
dan nog wel de beste partij uit heel het
land doen. Wss het einde maar daar I"

„Gslukkig had de generaai by 't

den. Zij het voor Europa en de geteis
terde volken met verheugend resullsat.

Een nationaal gevaar.

De nieuwjaarsverrassingen van de spoor
heeft de bawoners der uithoeken van ons
land op stelten gezet. En terecht. Het
„gij zult mij elken kilometer ten voile
betalen" heeft Zuid Limburg, Zeeuwsch-
Vlaandereu en het Noorden, zoo ongeveer
van 't sentrum van ons land afgesneden.

Amsterdam ligt nu onbereikbaar ver.
Den Hsag eveneens.

En dit, terwijl het toch een nationaal
belsng is, dat het verkaer der „raadge-
westen" met „Holland", niet in de prak-
tijk voor velen wordt onmogelijk gemaakt.
Ieder voelt dit zelf. In Holland is de
zetel der regeering. Daar moet men
telkens zijn. Voor wetenschap en kunst,
voor handel en zeeyaart, voor scbool en
kerk.

De eerste klachten brachten geen baat.
De staatsspoor houdt streng vaat en de
rsgeeriDg doit ook niets, krjkt zwijgend
toe, hoe juist onze verste Noordelijke en
Zuidelijke streken, door de nieuw-geno-
men maatregelen deerlijk in de klem
komen.

Laat daarcm aandrang worden uitge-
oefend op de volksvertegenwoordiging,
opdat in de kamer een kraohtige stem
opga om de toch al zoo vaak en
zoo veel misdeelde uithoeken in gunstiger
positie te brengen.

S.

Overzicht.

Voor de zooveelste maal beginnen we
maar weer met ons overzicht, in de hoop
dat Zondag ons eindelijk eens de elementen
gunstig mogen zyn. Na die wekenlange
rust is dat ook zeer gewenacht. Verras-
singen zyu na een lange rustperiode nooit
uitgesloten en wedatrijden aïs die van
Zondag a,s. AlcidesVeendam en
Upright—Frisia geven daar t® meer aan-
leiding toe. Toch houden we het bij
beide wsdstrijden op de gasten. Bj.i Bs
Quick—Achilles en G. V. V.—-W. V. V.
zullen de no.'s 1 en 2 wel voor de zege
zorgen, ofschoon we niet in sen bijzonder
hooge Be Quick score gelooven.

In IIA wint Leeuwarden thuis van de
Forwardreserve's. Frisia II—Alcides II
geeft meer onzekerheid. De geel-blauwen
besehikksn dit jaar over een stevige ploeg
die den stadgenooten Lieuwarden en
Friesland het vuur reeds na aan de
schenen legde maar ook de Meppe'ers
mogen er zijn Een kleine overwinning

lezen van 's konings bevel uitgeroepen,
„zoo kan dan eindelgk de geschiedenia
een eind nemen."

Een uur daarna deelde het dienstmeisje
Armgart de tijding mee. Wat het betee-
kende, dat wist ze nist, maar de kom
mandant had bevel gegeven, dat aan aile
toegeeflijkheid een eind moest komen en
ook de dagelijksche wandelingen moesten
ophouden. Met beklemd gemoed hoorde
Aimgart dit berieht aan als ook de
dagelijksche ontmoetiugen niet meer
werden toegestaan, dan wist ze zich
immers van angst niet te bc-rgen.

Drie lange dagen kwam ze niet huiten
haar col, op den vierden verscheen de
wacht met het bevel hem te volgan.

„De comtesse zal hem nog éénmaal
zien", sprak de soldant zacht en had
daarbij een zoo'n medelijdenden trek op
zijn gela&t, dat het Armgart bang om
het hart werd.

Nog éénmaal zien. Wat vreeselijk lot
stond haar armen Paul te wachten Wat
kon dat beteekenen nog âénma&l zien 1

Met knikkende knkën volgde ze haar
gelaider. Op den wal, waar het groene
gras en het gezang der vogela reeds de
komst der lente aankandigden, wacht'e
haar geiiefde, eveneens door een soldant
bewaakt.

Ook hy zag bleek en onsteld uit, boog
echter beleefd, vatte haar hand, bracht
die aan zyn lippen en vroeg naar haar
gezondheid, drie dagen toch had hy het
genot moeten missen haar te zien.

Als stom staarde Armgart haar Paul
aan, de angst benaut haar de spraak. De
beide grenadiers hadden zich eenigszins
verwijderd en snel deelde het meisje den
geiiefde de woorden van den kommandant
en den soldaat mede.

„Dan is rngn meening juist, ik ver-
wachtte zulke," sprak hij en deelde haar
het bezoek van den geestelijke mede, die

der tbuiscluh lykt ons het waarachynlijkst.
In IIB trekt al dadelijk de „big-match"
AttilaH. S. C, da aandacht niets meer
of minder dan ongeveer het kampioen-
schsp staat hier op het spel. Wint
Attila dan zijn beide pretendenten even
ver als toen het seizosn aanving. Wint
H. S. C. dan is zij van een lastige tegen-
stander ontslagen en dan zijn er nog
slechts de kiippen Groningen en W. V.
V. II, beiden uit, te ontzeilen en de zaak
is gezond. Op papier lijkt de kwestie
doodeenvoudig, maar H. S. C.'rs.
die geroepen zult worden de kléuren van
uw vereenigiDg in Assen te verdedigen,
speel Zondag je beste spel werk, werk
van de eerste tôt de laatste minuut en
heb vertrouwen in je medespelers dan
zal het resultaat gunstig zijn

Ook in de 3e klasse een belangryke
atrjjd SsppemeerAtilla II. Hier kunnen
de Sappemeersters een plaatsje hooger
atijgen in de competitie door de blauw-
witten er onder te houden. Sappemeer
en H. S. O. houdt Zondag de eer van
HoogezandSappemeer tegen Assen hoog

G. V. B. H. S. C. III ontvaDgt de
leiders der competitie Bato. Een over-
winning durven we niet voorspellen, laat
de nederl&sg aervol zijn. Sappemeer II
trekt naar Upright II en zou daar o. i.
wel een punîje kunnen halen. In da
3e klasse slechts de wedstrijd Wilder-
vank—H. S. C. IV. Da jongste kraaien
hebben een overwinning broodnoodig,
laat hun dit een aansporing zyn.

De Haagsche rechtbank heeft de
bedryvers van den bomaanslag tegen het
huis van majoor Verspijck veroordeeld
Van der Linde en Kooymac, ieder tôt
aeht jaren en De Haas en Eekhof ieder
tôt vyf jaren.

(De eisch van het O. M. was tegen
Van der Linde en Kooyman ieder vyf-
tien jaar, tegen De Eass vijf en tegen
Eekhof twee jaar).

In haar vonnis heeft da reehtbank te
's-Grayenhaga sis wettig en overtuigend
bewezen aangenomen in de eerste plaats
het aan Kooyman als dader ten laste
gelcgde en voorts ook behoudens een
ondergeachikt gedeelte het aan Van
der Linde, Eekhof en De Haas primair
ten laste gelegda, dat zij als mededaders
hebben gehandeld. Het aubsidiair aan
laatstgenoemde drie beklaagden ten laste
gelegde, volgens hetwelk zij als mede-
plichtigen zouden zyn te besohouwen,
verviel dus hiermede.

Voor wat betrefd de uitwerking van
de ontploffing en het daarvan te duchten
gevaar, vereenigde de rechtbank zich met
het oordeel der door haar gehoorde des-
kundigen.

Da bekisRgden Kooyman, Van der Linde
en De Haas schenen het vonnis kalm

hem over zijn familie, zijn jeugd had
onderhouden.

„Hy wilde mij voorbereidea, men zal
my tôt den kogel veroordeelen", zei hj|.

Met een kreet van schrik wierp Arm
gart zich aan zijn borst. Ze daeht er
niet aan, wat men daarvan zou zeggen,
haar liefde alleen daed haar handelen,
„Eerst moeten ze mij dooden," sprak ze,
Meorst mij en dan u."

Met hartstochtelijke betuigingen van
wederzydsche liefde bleven ze nog eenigen
tijd byeen, tôt de waoht kwam om ieder
naar zyn feigen cel terug te voeren.

Waarom nu reeds, gunt ons nog slechts
korten tijd", bad von Barringten en drukte
Armgarts gestalto aan zich.

„Ik verlaat je niet, ik wil met je
sterven, Paul, Ik ga niet, ik blijf hier",
verklaarde Armgart en omklemde met
beide armen hartstochtelijk haar geliefden
Paul.

Oogenschijnlyk waren de beide grena
diers besiuiteioos, wat moesten ze hisr-
tegen doen Emdelyk begaf er zieh één
naar den kommandant, terwijl de ander
by de geliefden bleef.

Haastig kwam de generaal aanloopen,
den steek verkeerd op, terwyl de sabel
hem kletterend nasleepts, het gelaat
hoogrood van toorn. Bg den aanblik der
geliefden, die hem met de verklaring
tegentraden, tezamen te willen sterven,
niet te willen scheiden, brak hij in een
spottend laohen uit.

„Nu, mijnenthalve", sprak hij, „of ge
dit laatste uur nog samen zjjt of niet,
't is my onverschiltig. Anderen onder-
vinden er geen nadeei bg, het loopt toch
ten einde." Hij gaf de wacht een wenk
en ging.

(Wordt vervolgd).