Nu i
nie
G.
Groningei
Jeaever
Bran
G. H. KUITER
Pedicure Voetverzorging t
Verhuisd
H. KIP
Sfihiidersbedrijf
t
Uv MEU8ËLBN herstellen en
- opnieov bekleeden
A. ELZINGA ZOON,
N.Y, Stoomzuivelfabriek
SLOCHTEREN-KOLHAM
Stiiihomrij MASSINK SIMSTE1
n
in een gesioten Pasteur-Koeler
Nieuwe Wsisoorten
0e roep van de zee
een partijtje blanke IJzeren Geldkistm
en dito blanke blikken Geld- oi Papiertrommen,
p. v. Dura -
Hoogezand.
Advertentle's en Drnkwerken
Beraap voor Distribotieboiis
Sapi
45, 65 et.
J.KLIP
Tel. 250 - SAPPEMEER
le klas Reparatie-lnrichting
GRAFWERKEN
KREMER's Vulpenhuis
Mej. Gr. BRAAM - Kolham
KREMER's Boekhandel
Chique
Voor de
wordt de melk gepasteuriseerd
en g e k o e 1 d volgens de
nieuwste wetenschappelijke
méthode
FOXHOL, Meerweg 28, (Gem. Hoogezand)
Handgebreide Kleding
W# maken
Woi- en Handwerkhuis
jSîoorderstr, 53, Sappemeer.
Va oumatic
Quink Vulpeninkt.
Bittei
naar
Hoogezand.
ZI],
door don vakman.
MeuboEmakorll Slo!feorderl|
Met onze niouwe Con-
sumptiemelkpastour
in Cartonveï
Banketbal
Tel. 274) 6
Prima kwi
Wij leveren vo
een itter goede C
Net tnt tsroef.
Tel. 263 - Sa
die in aanmerking wensen te
komen, voor Hypothaak-
an Badrfjfakapitaal,
richten zich z. sp. m met uitv,
gegevens tôt het Bijkant. Bouw-
Hyp Ass en Fin. Mi].
Foxham E 43.
Niet VAKKUNDIGKE reparaties zyn ALTIJD te dnur.
Laat daarom
Laat Uw reparaties en veranderingen eens door ona ult-
voaran en U zult tovredan zljn.
GEDIPL. STOFFEERDER en BEHANGER
Zuldarstraat 134 SAPPEMEER.
Wtj ixverea U aile
uitgevoerd la Kunststeen, Hard-
steen en Zweedsgraniet, (dit
laatste behoeft geen onderhoud)
zoowel in eenvoudige als
in moderae uitvoering
We verstrekken U gratis allé inlichtisgen.
Zend ons bericht en wf zullen U bezoeken.
Tevens het adres voor GRÀNIETEN GOOTSTEENEN
HET GOBDfCQOPSTE ADRES IN HET NOORDEN
Hiermede bereiken wij, dat
de smaak, het oproomen en de ver-
teerbaarheid der melk blyft als
ranwe melk.
de dnurzaamkeid der melk yeel
langer is als by de onde méthode
van pastenriseeren.
Hot ls BETERE MELK
voor U aile mogelijke
Handgebreide modellen,
als JURKEN, JLJMPERS,
MANTELPAKJES
en
BABY-GOEDEREN
Dit maatmerk zal U
beter voldoen als con-
fectie, terwijl U zelf de
wol kunt bepalen.
GRATIS PATRONEN.
if
Zwfgend stonden ze tegenover
elkaar. hield zfn arm vast om
haar heengeslagen en zf keek naar
hem op, stil en bedroefd. Voor hen
iag de zee: groots en verheven, in
beel haar wtj de oppervlakte. Zf be-
dacht, dat diezeifde zee, nu zo kalm
en vredig, ook wild en woest kon zljn.
Dat die onschuldige kabbelende golfjas,
ook konden veranderen in buizenboge
golven, die wreed en onmedogenloos,
groote machtige schepen naar de diepte
trokken. En angstig keek ze naar
hem op. Martin", begon ze fluiste-
rend, terwfi ze haar hand op de arm
van den man legde. «O Martin, ik
zal me toch zo eenzaam voelen, als
Jij wcg bent. En ik zal zo angstig
zfn als het stormt en j|j ver van me
weg, misschien worstelt met de dood."
«Kom lieveling maak je nu niet zo
angstig," antwoordde hf innig, terwtjl
hf haar vast tegen zich aandrukte,
«hoeveel mannen zfn er niet naar
zee gegaan? En allen keerden zf
behouden terug. En dan, je zuît toch
niet alléén achterblijven F Je hebt
im mers ook nog een schat van een
jongen?" De jonge vrouw zuchtte
en zei zacht: «ja dat ik hém bezlt.
schenkt me veel troost en vertrouwen.
Maar alleen zou ik het ook niet kn men,
O, waarom ga je toch," vervolgde
ze eeasklaps hartstochtelfk terwfi ze
met haar hete vingers zijn koude hand
koortsachtig omklemde. «Waarom
biff je toch niet bq ons, zoais je dat
deed in de eerste jaren van ons
huwelfk. Waren we toen niet ge-
lukkig F wq, met ons drietjes F We
hadden het zo mooi kunnen hebben.
jq had die betrekking bf van Meeren-
voort op kantoor zonder moeite kun
nen krfgen." Kantoor Zqn blik ver-
somberde en bq keek strak voor zich
uit naar de zee, waar aan de horizon
het wit van enkele zeilen schemerde.
«Kantoor!", herhaalde bij hardop. „|a
dat meenden ze vroeger ook, toen ik
nog een schooljongen was en ze me
opsloten tussen vier muren, omdat ik
moest leren. Stel je voor Ik leren
Ik, die voor het water geboren ben.
Ik, In wien ailes roept en sehreeuwt
naar de zee I Naar de vrqheid Mqn
ouders dachten dat ze er goed aan
deden, om zo te handelen, doch ze
voelden niet welk een kwelling het
i fil
PARKER Vacumatic mag met recht
de meest beroemde Vulpen ter wereld
worden genoemd, speciaal door haar
geheel nieuw vulsysteem, welke het
mogelijk maakt, dat de houder, die
onbreekbaar is en een buitengewoon
groote hoeveelhïid inkt kan bevatten,
geheel doorzichtig is, zoodat men de
inktvoorraad steeds kan controleeren.
PARKER Vacumatic wordt gegaran-
deerd voor mechanische prefectie
Haar juweel-gladde gouden pen met
punten van het ffnste Osmiridium, is
zoo duurzaam, dat zelfs het intensiefste
gebruik haar niet kan schaden.
Prljzen f 21.50, 18.—, 15.—, 14.—.
TELEVISOR gedeeltelijk doorzichtig
I 11.50, 9.—, Junior f 7.50,
PARKETTE f 4 50.
Noorderstraat 54)
SAPPEMEER.
Gebruikt in Uw PARKER vulpen uitsluitend
wq hebben nog voor lagan prljs aan te bieden
in den IJzerhandel van
TELEFGON 1®3x
Agaatsekap v. «Ooat-Gtooreeht" em ,Sloekter Courant"
worden zonder prysverhooging aangenomen.
Onmisbaar voor ieder huisgezln
Practisch en stevig
Uitvoering met stofkleppen
Uitvoering met Elasto sluiting
Met inhouds verdeling
Prijs 10 cent - Met Elasto-SIuiting 15 cent.
voor mq betekende. Ze begrepen niet
hoe ze daardoor het allermooiste wat
in me was, wreed verwoestten. Hoe
ze mqn hongerehde ziel doodden. En
later toen ik als jongste bîdiende op
kantoor kwam. O, ik ruik nog die
we<ë geur, die er altqd zweefde. Die
bedompte, onreine, kantoorlucht. En
terwqi buiten de zee wachtte. Met
héél mqn hart hunkerde ik naar haar.
Ik kon het daar niet uithouden. 1k
môést naar de zee, dat voelde ik.
Dat is nu eenmaal mqn roeping. lie
kan dat gewone, alledaagse sleurleven-
tje hier aan de wa! niet leiden.
1k moet vechten voor mfn leven. De
wlnd, de zee, een sebip om op te
dobberen I Viq Alleen Water, rond-
om je heen, waar het oog ook ziet.
Dât is pas fé /en Dat is gôéi lé zen.
Hq zweeg. Zfn stem was gestegen
tôt vurige harfstocht en in zfn ogen
lag een vreemde glans. Het was, als
had hf niet gesproken tegen bââ',
maar om s'.echts uiting te geven aan
wat er in hem begon te leven. Lang
zaam hief de jonge vrouw het boofd
naar den man op. Haar ogen stonden
vol tranen en haar stem beefde toen
ze zei: «Martin, je moet het me ver-
geven. Ik begrqp het nu. Ik voel
dat het wreed van me zou zqu om je
hier te houden." «Lieveling," fluis-
terde bf bewogen, „lk ben zo biq dat
je het begrqpt. Hq nam haar met een
teder gebaar in zqn armen en drukte
zijii lippen een ogenblik warm en
innig op de hare. Toen liet hq haar
Jangzaam los en wendde zich om. Ze
zag niet, hoe hf worstelde tegen op-
komende tfanen. „Het wordt mfn
tqd, ik moet gaan" zei hf ontroerd.
«Tôt weerziens ik zal je schrfven,
zodrade rest van de woorden
ging verloren in het gebruis van de
golven. Hq riep nog iets toen hq op
het schip stond, doch ze hoorde het
niet meer. De sirene loeide, de ankers
werden losgegooid en langzaam
stoomde de boot de haven uit. Ze
keek hem na tôt haar ogen er pjju
van deden en er van het schip niets
meer te ontdekken vie! dan een klein,
zwart puntje aan de horizon, dat hoe
langer hoe meer verfHuwde.
Toen wendde ze zich langzaam om
en keerde huiswaarts. Hiar hoofd
gloeide en bonsde of het breken zou
en haar ogen waren omfl verst door
een nevel van tranen. Het was haar
of hf voorgoed van haar was heen-
gegaan. Ze voelde zich zo vreemd,
zo angstig. En als 's nachts buiten
de wind om het huis buldeide en de
golven hoog op sloegen tegen de dfk,
dan was het haar soms, of ze hem
in doodsangst om hulp hoorde roepen
Dan woelde ze zich om en om en
kon ze de slaap niet vatten. Doch
toen ze geregeld brieven van hem
ontving, ging ze zich al wat meer
rustiger gevoelen. Totdat op een
gure Novembermorgen, toen het
's nachts buiten noodweer wasgeweest,
een telegrambesteller haar een telegram
overhandigde. Ze werd doodsbleeken
het was haar of ze door de grond
zonk. Met bevende handen maakteze
het telegram open. De letters dansten
haar voor de oogen en ritselend gleed
het telegram uit haar trillende vingers.
Ze bedekte het gelaat metjhaar handen
en uitte een rauwe gil. «Neen ncenl
dat kan niet, dat mâg niet" snikte
ze hartstochtelfk: «O, Martin, mqn
man. Wf kunnen hem nog niet missen
O, Ood, inqn arm, arm, kind" Haar
ogen draaiden in haar hoofd en met
een snik, zeeg de zwaarbeproefde
vrouw bewusteloos op de grond.
Weer stond er aan het strand een
Martin. Weer hield hq zQn arm om
een meisje heengeslagen. En weer Iag
daar de zee, die wachtte, en hem
weidra zou wegvoeren, naar verre,
onbekende landen. Alleen stond er
nu ook nog een oude vrouw bq. Ze
legde haar smalle magere hand op de
bruine gespierde arm van haar jongen.
«Zui je ons veel schrqven," mfn jon
gen, fluisterde ze zacht terwfi ze hem
met een warme innige blik in de ogen
keek. Uit haar ogen sprak grote liefde
vermengd met onbestemde vrees. Ze
had al zo veel geofferd aan de ailes
verzwslgende golven en nu zou ook
haar kind Ze huiverde en tuurde
met strakke blik over het watervlak,
terwqi de jonge man afscheid nam
van de vrouw die bq in zqn armen
hield. Eindelijk was het tqd. Sirene-
geloei, gezwaai met handen en zak-
doeken en voorbq Langzaam,
zwqgend keerden de beide vrouwen
naar huis terug, Beiden waren ze
vervuld van het zo even genomen
afscheid. Triest en sombergingen de
dagen voorbq. De oude vrouw schreide
niet toen ze het bericht ontving dat
de «Maria Margareta" met man en
muis was vergaan. Doch in haar ogen
lag een wereld van stomme smart.
Het verschïurde haar ziel en rukte
haar moederbart los van aile banden
welke haar nog aan het levdn bonden.
Stil en bedroefd zaten de beide vrou
wen dien avond bqeen. Alleen het
hartstochteiqk snikken van hst mîisje
scheurde de stilte. «Mqn kind", de
oude vrouw lei haar koude vingers op
haar brandendhete voorhoofd.
«Mfn kind", je moet je niet zo laten
gaan. Het is verschrikkelf k dat hq
dat Martin van ons is heengegaan maar
tochEven streek ze met haar
hand langs haar voorhoofd als wilde
ze dan iets wegvagen en vervolgde
dan: «Mljn kind, de ramp die over
ons is gekomen is ontzettend. Maar
toch mogen wq ons niet zo laten gaan.
Veel heb ik moeten verliezen. Zwaar
waren de offers, welke de zee van mq
eiste. En ik heb er In leren bsrusten.
Het leven heeft voor mq geen waarde
meer. Ik ben oud en afgeleefd Dui-
zenden malen heb ik me zelf wel
afgevraagd waarom ik niet mocht
sterven. Hf hq was nog zo jong.
Heel het leven, met zqn bergen en
dalen lag nog voor hem! En ik
Och ik ben een oude afgetobde vrouw.
Ik weet wat het leven is. ik heb
voldoende de slagen ontvangen om te
weten dat wq, nietige mensjes die we
zfn, niets van het leven kunnen ver-
wachten. Ik heb veel geleden. Ailes,
ailes heb ik verloren. En toch kan ik
niet schreien om mfn eigen leed ter
wfi rondom me heen het felie strie-
mende verdriet van anderen scheurt.
Oeh wat betekend één nietig mensen-
leven eigenlfk nog, in de groote
miliioenenmassa. Allen loopen we
mee in het grote wiel en voeren de
harde strijd om het bestaan. En nu
heb ik alleen jou nog mfn kind. Aile
twee voelen we de smart van het
weduwc zfn. Aile twee weten we
wat het wil zeggen aïs je man, zeeman
is. Wq kunnen elkaar tôt steun zfn
in de harde strqd welke we inneriqk
voeren".
Langzaam hief de jonge vrouw
het hoofd naar de oudere vrouw op
en greèp haar hand. «Moeder", snikte
ze terwijl ze de ruwe eeltige hand
welke ze vasthield stevig omklemde,
«Moeder, ik wou dat ik zo kon zijn
als u. U is zoo goed zo onein-
dig goed Maar o, het valt me zo
zwaar. Hlj was nog zo jong.
En o Moeder ik had hem toch zo
zielslief. Waarom, o waarom toch
ging hij, naar zeel" «Kind" de oude
vrouw huilde. Een diepe pijn trok
over haar gehele gelaat en haar stem
klonk mild van oneindig veel mede-
iqden, terwijl ze zei «Ja mijn lieve
ling, ik weet het. En toch had je hem
niet mogen weerhouden, al had hlj
dat om jou gewild. Ook zijn vader
was met hart en ziel zeeman. Ook hij,
moest naar zee. Ik was toen nog jong,
net als jij nu, mijn kind. O, ik was
zo geheel anders als hij. Ik heb er
altijd van gedroomd een eigen klein
huisje te bezitten, te midden van
de natuur.
Ik hield zo van de zon en de vo-
gels, maar hij niet. Zijn hart trok
naar zee. Ik wenste vurig dat hij zou
blijven. En hij bracht zijn offer, ter-
wille van mij. Ja kind, want een offer
is het als een man, die thuishoort op
de zee, aan wal blijft om een vrouw
Later, toen ik mijn fout inzag, heb ik
hem laten gaan. Hij keerde nooit weer
En nu is ook mijn kind, mijn jongen
waar het zeemansbloed ook in zat
van ons heengegaan". De oude vrouw
zweeg. De «tille, gebogen gestalte
tegenover haar had met stille berusting
naar haar geluisterd. Toen de oude
vrouw zweeg, brak ze op nieuw in
hartstochtelijk snikken uit. Langzaam
wendde de andere zich van haar af
en fluisterde. «Lief, arm lief kind dat
je toch bent. Huil maar flink uit aïs
je dat oplucht. Ik zal je alleen laten".
Onder het uitspreken van deze woor
den had ze de klink van de deur
opgelicht en de kamer verlaten. Buiten
was ailes stil en somber. Scherp
stonden de huizen afgeteekend tegen
de donkere hemel. Hier en daar von-
kelde een ster. Peinzend stond de
oude vrouw aan de dijk en tuurde
°v« de wijde, wij de zee. Ailes, ailes,
hadden de golven aan haar ontnomen.
Een snik welde op uit haar keel. Het
koele avondwindje streek af en toe
langs haar brandend, betaand gelaat
en speelde zachtkens door haar zilver-
witte haren. Uit de diepte van het
ravijn, waarin haar ziel gekluisterd
lag, snerpte een kreet omhoog. Een
kreet om verlossing. Hoog sloegen
de golven op tegen de dijk
Einde. a. S.
D. VAN
Zomerschoenen zonder bon
s
«sjgjg gg
Grote sortering
