w
SCHIPHOL
LadyL
Het Débat wordt voortgezet
Nederlands Wereldluchthaven
Waar het Leven Bruist
Waarin opgenomen de „SLOCHTER COURANT"
NIEUWS- en ADVERTENTIEBLAD Officiëel Orgaan voor Hoogezand en Sappemeer
Buitenlands Overzicht
Molotov contra Bevin. Botsing van Russische
en Amerikaanse belangen in China.
Uit de
ERELBPERS
pe jeep, ktt.l&M» SStS
Wie wordt
ETCHFORD
D
74ste Jaargang
ZATERDAG 17 NOVEMBER 1945
OOST
No. 60
ABONNEMENTSPRIJS
f 1.25 p. kwart., fr. p. post f 1.50
PRIJS DER ADVERTENTIES
12 et. p. mm. Zogen. „Kleintjes",
minim. 75 et. (bij vooruitbetaling)
Het débat over de buitenlandse po-
litiek der drie grote landen, Rusland,
Amerikn en Engeland, wordt voortge
zet. Nu heeft Molotof weer gesproken
naar aanleiding van de herdenking der
Russische revolutie. Stalin sehijnt ziek
te zijn, want het is voor het eerst, dat
hij niet in Moskou aanwezig was. Molo
tov heeft zich beklaagd, dat het ge-
heim van de atoombom onthouden werd
aan de Russen, dat deze niet konden
deelnemen aan het bestuur van Japan,
dat er met een West-Europees blok
werd gedreigd, hetwelk tegen Rusland
zou zijn gericht en dat noch in Japan,
noch in Duitsland het fascisme geheel
was uitgeroeid. Vrijwel fegelijk heeft de
Engelse minister Bevin in het Lager-
huis zich vrjj scherp uitgelaten over de
Russische politiek. Hij zeide, dat Enge
land niets zou ondernemen tegen Rus
land in Oost-Europa, dat aan aile Rus
sische eisen was voldaan, en dat Rus
land desondanks telkens weer met nieu-
we verlangens kwam, bijvoorbeeld om
stellingen in de Middellandse Zee te be-
zitten in de vroegere Italiaanse Kolo-
niën. Waarom bedreigde het de vitale
Britse verbindingen Churchill deed er
nog een schepje op, en wilde in geen ge-
val het atoom-geheim aan Rusland uit-
leveren, omdat de Russen hun geheimen
ook niet openbaren. Het is duidelijk,
dat men er zo niet komt, en dat een
nieuwe oorlog dan wel het gevolg zou
moeten zijn. Daarom is het verheugend,
dat minister-president Attlee, die Tru-
man bezoekt, geneigd sehijnt, Rusland
te kennen in de atoombdm-productie, op
voorwaarde dat de Russen precies uit-
eenzetten, wat zij nog wensen voor hun
beveiliging, en dat men van beide kan-
ten open kaart speelt. Zo zouden nieu
we besprekingen weer op gang komen.
Nog steeds confllcten.
Nodig zou een nieuwe overeenkomst
wel zijn, want op allerlei terreinen ligt
nog de conflict-stof opgehoopt. In Roe-
menië wenst de koning een regering,
die erkend zou kunnen worden door
Amerika en Engeland, maar Groza, die
door Rusland wordt gesteund, wil niet
aftreden. Toen een duizendkoppige me-
nigte demonstreerde voor den koning
tijdens diens verjaardag, is zij uiteen-
gejaagd, waarbij veel doden en gewon-
den zijn gevallen. De koning weigert,
met zijn eigen regering te onderhande-
len. In Boelgarije zal de oppositie de
uitbarstingen is duister, maar onterre-
denheid en plunderzucht liggen er aan
ten grondslag. Bovendien dè vrees, dat
Joodse kolonisatie de Arablsche wereld
zal splijten, een staat in een staat zal
vormen ten gunste van Engeland en
Amerika, die zulke grote strategische
en olie-belangen hebben in deze gebie-
den.
Het Verre Oosten.
De strijd in Frans Indo-China woedt
nog steeds voort, en in Saigon zijn de
Fransen nog immer belegerd, hoewel zij
elders in dit gebied vaste voet hebben
gekregen, Ook in China blijft de toe-
stand hachelijk nu de revolutionnairen,
die men „communisten" noemt al zijn
zij voornamelijk vertegenwoordigers der
kleine boeren, veld winnen en met de
buitgemaakte Japanse wapens steeds
verder doordringen, vooral in het Noor-
den, waar zij kennelijk Binnen-Mongo-
lië en Mantsjoerije willen bezetten. Het
laatste land is nog bezet door de Rus
sen, die het volgens verdrag moeten
overdragen aan de regeringstroepen
maar die schijnen weg te trekken, en
plaats te ruimen voor de communisten.
Daar de Amerikanen met schepen en
vliegtuigen voortgaan de regeringstroe
pen te vervoeren, is ook hier helaas
sprake van een Russisch-Amerikaanse
tegenstelling van belangen.
De strijd in Indonésie.
De strijd in Nederlands-Indië heeft
een tpagisch karakter gekregen, door-
dat de Engelsen in Soerabaia besloten
hebben, de stad te zuiveren van gewa-
pende extremisten, nadat generaal Mal-
laby daar in duistere omstandigheden
was gedood. Niet alleen dat nu modem
geschut wordt gebruikt en dat vlieg
tuigen bommen werpen, zodat de haat
van beide kanten zal toenemen, maar
ook de politieke onderhandelingen tus-
sen Nederlanders en nationalisten zijn
op het dode punt gekomen. Dat de En
gelsen geheel Java op deze wijze zuTïen
veroveren is niet aannemelijk. Zouden de
Nederlanders het moeten doen, omdat
er geen accoord gesloten zou worden,
dan zou ons 'n soort Atjeh-oorlog wach-
ten tegen fanatieke massa's met vrij
moderne wapens, en niemand zal zich
ontveinzen, dat zulks voor de toekomst
zeer betreurenswaardig zou zijn, afge-
zien van het feit, dat de rust moeilijk
zou terugkeren onder dit grote volk
van veertig vijftig millioen. Men mag
dan ook hopen, dat de nationalistische
leiders er in slagen de extremisten te
bedwingen en een overeenkomst sluiten,
die beide partijen kunnen aanvaarden.
Herhaaldelijk is van Indonesische zijdô
erkend, dat men Nederlandse hulp in
de cultures, de techniek, de handel
en scheepvaart op prjjs zou stellen, om
dat men weet, zonder buitenlandse hulp
niet in staat te zijn, Indië te beheren.
Op die basis moet dus een regeling ge-
troffen kunnen worden. Ook van Neder
landse zijde is immers in beginsel ver-
klaard, dat de koloniale verhouding is
geliquideerd en dat gelijkberechtigdheid
is erkend in de toekomstige verhouding
tussen Nederland en Indië.
Verschijnt Woensdag en Zaterdag
Uitg. T. K. KREMER, Sappemeer
Administratie- en Redactieadres-
Drukkerij T. K. KREMER Zn.
Noorderstr. 54, Sappemeer, Tel 213
Schiphol van voor de oorlog: Neder
lands wereldluchthaven, waar tientallen
vogels van diverse pluimage per dag
neerstreken, vogels uit Engeland,
Frankrijk, Duitsland, Skandinavië
Zwitserland, Italië, het Amsterdamse
vliegveld, met zijn bedrijvigheid en ge-
zellige drukte. Buiten het bedrijf van de
K.L.M. waren op Schiphol ook geves-
tigd een onderafdeling van de Nederl.
Vliegtuigenfabriek „Fokker", een groep
jachtvliegtuigen van de Luehtvaart af-
deling en de Vliegschool van de N.L.S.
Het vliegveld, dat de meest moderne
uitrusting had, ook voor blinde landin-
- - gen, verheugde zich in een zeer grote
verkiezingen boycotten. In Joego-Slavië publieke belangstelling. In de zomer-
heeft zjj dit reeds' gedaan, met het re- maanden trokken steeds duizenden naar
sultaat dat Tito een reusachtige over- Schiphol, dat ten Z.W. van de hoofd
winning heeft behaald. Toch is men stad ligt aan de rand van de Haarlem-
overtuigd, dati Tito tnderdaad de natie mermeerpolder, om daar enige uren te
achter zich heeft, wat niet gezegd kan genieten van het boeiende schouwspei
wordën van de\ beide -eerstgenoemde re- der landende en startende vliegtuigen,
geringen. Zien\wij verder in West- en de vrolijk drukke sfeer, die op het
vliegveld heerste. Dit was de reden dat
naast de hangars, werkplaatsen, ver-
keerstoren, kantoren en technische ge-
bouwen, een groot restaurant is verre-
zen, met een hoogliggend terras, van-
waar men een prachtig uitzicht had
over het gehele lerrein.
Schiphol heeft een zware toi aan de
oorlog moeten betalen. Reeds in de
nacht van 9 op 10 Mei 1940 verschenen
honderden bommenwerpers boven het
vliegveld en lieten hun explosieve ladin-
gen daar vallen. In de bezettingstijd
werd het herhaaldeltjk aangevallen door
geallieerde bommenwerpers. De gebou-
wen werden vernietigd, het veld door-
ploegd door vele bomtrechters, de uit
rusting en outillage, die millioenen ge-
kost had ging verloren.
Maar het Amsterdamse vliegveld
wordt in zijn oude glorie hersteld. Het
is aangewezen als de wereldluchthaven
voor Nederland, als beginpunt der her-
stelde Indië-lijn, en van de transoceani-
sche diensten naar West-Indië en naar
New York, welke, naar men verwacht,
binnen afzienbare tijd zullen worden ge-
opend.
Schiphol groeit gestaag. Dagelijks
groeit het aantal komende en gaande
luchtreizigers van en naar vrijwel ajle
landen van Europa. Ongeveer 2000 ar-
beiders zijn bezig aan herstel en bouw
die zichtbare vorderingen maken. De
opruimingswerkzaamheden zijn voltooid.
Aan de bouw van de gebouwen, die ten
dele op de oude fundamenten zullen
worden opgetrokken wordt gewerkt. De
inrijhoogte van de hangars komt 9 m.
boven de vroeger gebruikelijke te lig
gen. Het tijdelijke ontvangstloodsje, dat
veel te klein is, wordt met twee barak-
Europa, dan ontdekken wij, dat de Rus
sen wel internationalisatie willen van
het Ruhr-gebied, doch alleen indien zij
zelf daaraan kunnen deelnemen. Dat is
onredelijk, omdat zij geen enkele Anglo-
Amerikaanse deelneming dulden bij het
exploiteren van Oost-Europa, en uit
Polen steenkool halen, uit Roemenië en
Oostenrijk olie, overal graan en vlees,
zonder met gemeenschappelijke herstel-
vorderingen rekening te houden. Een
lichtpunt is hier, dat tenminste de
Hongaarse regering, evenals de Oosten-
rijkse, door allen zal worden erkend. Bij
de verkiezingen kreeg de kleine-boeren-
partij 58 der stemmen, de socialisten
22 en de communisten slechts 14.
Het Nabye Oosten.
Veel aandacht gaat ook weer het
Nabije Oosten vragen. Het Russisch-
Turkse verdrag is afgelopen en niet
vernieuwd. De Russen eisen vloot- en
luchtbases aan de Dardanellen en af-
stand door Turkije van enige Armeni-
sche provincies. In Noord-Perzië, dat de
Russen bezet houden, hebben zij hun
troepenmacht versterkt en begunstigen
zij een beweging, die zich van Perzië
wil afscheiden om zich bij de Russische
Sovjet-Republiek Azerbeidsjan te voe-
gen. Daarbij komt, dat de over drie lan
den verspreide Koerden in opstand zijn
gekomen en in Turkije, Perzië en Iran
veel onrust verwekken.
Tenslotte is daar het verschijnsel van
het toenemende anti-semitisme in de
Arabische wereld (en trouwens niet
alleen daar, ook in Noord- en Zuid-
Amerika wint het veld). Na de relletjes
in Cairo zijn nu twee honderd Joden ge
dood in Tripolis. De oorzaak van zulke
ken uitgebreid, en intussen wordt ook
al begonnen aan de bouw van een semi
permanent stationsgebouw, dat volgens
de plannen 220 meter lang zal worden,
en geheel opgetrokken uit béton.
Van veel meer belang dan de gebou
wen zijn echter de startbanen. Aan het
herstel van deze banen, waarvan een
lengte van 5 km. niet meer intact was,
wordt hard gewerkt, evenals aan het
eronder liggende rioleringsysteem. Ver-
moedelijk komt dit reeds in de loop van
de komende week gereed. De mistbaan
wordt belangrijk verlengd, n.l. van 1100
Er zal meer verbolgenheid bestaan
over de Amerikaanse aanmatiging van
wijsheid en deugd dan geloof, dat
de V. S. in staat zullen zijn deze kwa-
liteiten in practijk te brengen.
(New York Herald Tribune)
,,De eerste in oorlog en de eerste in
vrede" is een etiket waarvan men de
Canadese soldaat kan voorzien.
(Maple Leaf)
Wij hopen, dat er spoedig tekenen
zijn, dat men de wereldproblemen weer
gemeenschappelijk oplost.
(Daily Herald)
Men moet wantrouwen voorkomen
door grote uitvindingen met aile volken
te delen.
(News Chronicle)
De uitweg uit het moeras der wan-
hoop leidt langs twee .wegen. De oplos-
sing van economische vraagstukken en
de gebruikmaking der Organisatie der
Verenigde Volkeren.
(Daily Telegraph)
Laat ons nu overgaan van woorden
in daden. Molotov was openhartig in
zijn rede over de buitenlandse politiek,
en ook Bevin was opénhartig. Laat ons
nu van het podium afstappen en terug
keren naar de ronde tafel.
(Daily Herald)
Een rechtvaardige oplossing van het
Joodse vraagstuk is van het grootste
belang, niet alleen voor Engeland, maar
voor de gehele wereld.
(Daily Telegraph)
Zou de stem van een gesneuvelde sol
daat, begraven ergens aan een rivier-
oever, ons herinneren aan de dingen
waarvoor hij stierf? Aan de toekomst-
problemen, die de Canadezen moeten
oplossen aan een land, dat groot is
en een verborgen grootheid heeft, die
weinig van ons kunnen beseffen.
(Maple Leaf)
Indien de roep van Attlee in het Ame
rikaanse Congres weerklank zal vinden
in de harten der volkeren zal zij nog
lang in de historié bekend blijven.
(Daily Herald)
In de Palestijnse kwestie zijn twee
belangrijke punten: onze samenwerking
met Amerika en het feit, dat de Pale-
stjjnse kwestie is verbonden met het
Joodse probleem in de gehele wereld.
En er zijn veel Joden op de wereld, die
geen Zionisten zijn, maar naar hun ge-
boorteland willen terugkeren.
(Daily Telegraph)
Wij hopen, dat onze Oostelijke bond-
genoten niet zo onredelijk zijn ons de
toevoeging van Ruhrgebied en Rijnland
aan West Europa te misgunnen, indien
m. voor de oorlog: tôt 2150 m j - -
militarisme onmogelijk maakt.
zal ook op het vliegveld worden inge-
zet, en zal dienen voor het verplaatsen
van de verkeersbeambten.
De snelle herstelwerkzaamheden aan
Schiphol houden vermoedelijk verband
met de wens Nederland zo spoedig mo
gelijk weer in te schakelen" in het we-
reldluchtverkeer. „Nu reeds moeten wij
een zekere positie gaan innemen, stre-
ven naar uitbreiding van het Nederl.
luchtverkeer en verder bedenken, dat
een verbinding NederlandNew York
een levenslijn is", heeft de heer Ples-
man, directeur der K.L.M. onlangs ge
zegd.
r zijn echter talrijke moeilijkheden.
In de eerste plaats is er een tekort aan
vliegtuigen. Het aantal machines, dat
wij na de oorlog bezaten was gering, en
in Amerika kon men slechts een be-
trekkelijk klein aantal kopen.
En zelfs wanneer wij wel vliegtuigen
genoeg konden krijgen, dan nog zouden
wij niet voldoende bemanningen hebben.
Wel is men reeds met de opleiding van
personeel voor de nieuwe types begon
nen, maar om thans reeds een zo uit-
febreid mogelijk net te exploiteren is
et nodig buitenlanders aan te stellen.
Vermoedelijk zullen Amerikaanse en
Engelse piloten hun intrede doen in de
Nederl. burgerluchtvaart.
Ten slotte zijn er ook financiële moei-
lijkheden. Met de aankoop van materieel
en viegvelduitrustingen, en het herstel
der luchthavens zijn enorme bedragen
gemoeid. Maar ondanks aile moeiltjkhe-
den zal Nederland, volgens den heer
Plesman, zijn plaats in het internati
onale en transcontinentale luchtverkeer
gaan innemen. Er moet hard gewerkt
worden om de achterstand, die in vele
opzichten is ontstaan, in te halen, en
de plannen te doen slagen. En dat die
plannen van grote omvang zijn moge
blijken uit het feit, dat de K.L.M. haar
personeel, dat voor de oorlog 1600 man
bedreeg, eind 1946 tôt 4500 personen
zal hebben opgevoerd.
(New Statesman and Nation)
HET HOUDEN VAN VARKENS.
Daar de vleesvoorziening voor de
oorlog voor ongeveer tweederde deel
gedekt werd door varkensvlees is het
van belang, dat thans wéer zoveel mo
gelijk varkens voor binnenlandse con-
sumptie gemest worden, daarom is het
aantal varkens, dat voor huisslachting
mag worden bestemd, beperkt, slechts
hoofdberoep
HET LANDBOUWBEDRIJF IN
DE NAASTE TOEKOMST.
De technische, economische en sociale
problemen in het landbouwbedrijf zijn
thans zo veelomvattend en belangrijk,
dat zij slechts door gemeenschappelijke
inspanning van aile krachten kunnen
worden opgelost, aldus ir. H. T. Tjalle-
ma, inspecteur van de landbcaiw in een
door hem gehouden causerie.
Door oorlogsgeweld, inundatie en weg-
voering van mensen, vee en werktuigen.
is een ontzaggelijke schade aangericht,
Door het gebrek aan kunstmeststoffen
is de bodemreserve vrijwel geheel op-
geteerd, tekort aan werkkrachten en
en werktuigen veroorzaakten moeilijk-
heden bij de verpleging der gewassen,
waardoor de onkruidgroei belangrijk is
toegenomen. Gebouwen, werktuigen en
gereedschappen konden door schaarste
aan materialen niet worden vernieuwd,
hersteld of onderhouden. Over het ge
heel is ons landbouwbedrijf op technisch
gebied sterk achteruit gegaan.
Een extensieve cultuur zou ontvolking
van het platteland betekenen, terwijl nu
reeds duizenden jonge boeren niet aan
een bedrijf kunnen komen. Het percen-
tage granen, dat geteeld wordt, is een
maat voor de intensiteit van de cultuur
op het bouwland, daar granen onze
meest extensieve bouwlandgewassen
zijn. Het percentage, dat tijdens de be-
zettingsjaren 56 bedroeg moet nog ver
der dalen.
De tendenz om bouwland voor blij
vend grasland in te zaaien dient te wor
den geremd, daar men ook uitgeboerde
stukken en sterk met onkruid bezette
percelen wil inzaaien. Dit betekent
slechts vermorsing van het dure zaai-
zaad, terwijl men door de onvermijdelij-
ke slechte kwaliteit van het bestand, de
productie niet hoog kan opvoeren. Men
moet niet te vlug het besluit nemen
van bouwland grasland te maken.
In de naaste toekomst zal men ho-
gere lonen voor de landarbeiders, ge-
paard aan kortere arbeidsuren kunnen
en moeten verwachten. Het moeilijke
vraagstuk van verbetering van de
werkmethoden zal met kracht ter hand
worden genomen. Betere scholing en
ontwikkeling van de landarbeiders is
eveneens van grote betekenis.
De rationele voortbrenging is en blijft
van het allergrootste belang. In dit op-
zicht kunnen onze boeren de vergelij-
king doorstaan met collega's uit welk
land ter wereld ook. Gezien het feit, dat
OFFICIëLE BONNENLIJST
11 tôt en met 24 November 1945.
Bonkaarten KA, KB, KC512.
155 250 gram grutterswaren
156 200 gram zout
157 250 gram jam
158 250 gram peulvruchten
159 100 gram vermicelli,
puddingpoeder, enz.
160 210 gram ontbijtkoek
1°1 100 gram gedr. zuidvruchten
16J 150 gram vlees
163,164 2 kg. aardappelen
B 15 1 kg. aardappelen
A 16 2 liter melk
B 16, C 16 3Y2 liter melk
Bonkaarten KD, KE 512.
250 250 gram grutterswaren
251 200 gram zout
252 250 gram; jam
253 100 gram vermicelli,
OKpuddingpoeder, enz.
254 210 gram ontbijtkoek
255 100 gr. gedr. zuidvruchten
2u6 150 gram vlees
257 1 kg. aardappelen
258 6 liter melk
Algemeen Distributienieuws.
Cacao. De geldigheidsduur van de
voor 100 gram cacao aangewezen bon
747 der bonkaart 511 is verlengd tôt en
met 24 November a.s.
De rantsoenbonnen met opdruk
„een rantsoen Artikel A" (zeep)
„een rantsoen Artikel C" (zout)
,,een rantsoen Artikel D"' (fruit)
,,een rantsoen Artikel F" (beschuit) en
,,een rantsoen Artikel G" (zuidvruch
ten) zijn ook na 10 Nov. geldig gebleven
overal het technische peil is omhoog ge
gaan, mag men niet vergeten, dat het
bij ons is gezakt.
Van veel belang is, dat btj de werk-
verdeling op aile bedrijven zo systema-
tisch mogelijk wordt gewerkt, het op-
maken van bouw-, voeder- en bemes-
tingsplannen, verdient meer dan tôt nu
toe de belangstelling.
Het landbouwonderwijs en de land-
bouwvoorlichting, tezamen met het
landbouwkundig onderzoek kunnen een
intensieve bodemcultuur en een even-
tuele export van kwalitatief zeer goede
producten bevorderen. Gezamenlijk stre-
ven naar een krachtige en gezonde
landbouwgemeenschap zal slechts mo
gelijk zijn, indien dit de tegenstellingen
weet te overbruggen en sterker is dan
deze.
In een drietal artikelen willen wij iets
vertellen over het uitgaande leven, en
daarin willen wij naast elkaar stellen
het uitgaande leven in drie plaatsen:
Parijs, Amsterdam en Hoogezand—Sap
pemeer. Enige tijd geleden hebben wij
onze correspondenten in Parijs en in de
hoofdstad opdracht gegeven ens over
dit onderwerp het een en ander te
schrijven, en plaatsen hierbij het arti
kel van onzen correspondent te Parijs.
Parijs, November 1945.
De metropolis van het eens zo mach-
tige Frankrijk, de lichtstad, het cen-
trum van de Franse cultuur, die toon-
aangevend was in Europa, het is niet
een stad, die imponeert door haar bezit
aan historische waarden, zoals vele reis-
gidsen vermelden. Se promener tra-
zij, wier hoofdberoep in de land- en
tuinbouw valt alsmede zij, die voor i vers le vieux Paris, c'est se promener
1940 gewoon waren een varken voor travers les siècles Wande'en door het
eigen gebruik te mesten, ook al waren
zij niet direct verbonden aan een land-
of tuinbouwbedrijf zullen gedurende
het winterseizoen varkens voor eigen
gebruik mogen slachten.
Aile overige personen kunnen wel var
kens mesten, doch dienen deze varkens
op het gestelde gewicht van tenminste
95 kg. af te leveren. Voor deze varkens
moet een contract worden afgesloten.
Fokvarkens mogen alleen gehouden
worden, indien hiervoor een vergunning
is afgegeven.
Gelet op het belang om zoveel moge
lijk varkensvlees in algemene distribu
ée te brengen, zal het niet toegestaan
zijn om zonder vergunning toch varkens
voor eigen gebruik aan te houden. Dit
zou immers tegenover aile overige bur-
gers een onbillijke bevoorrechting zijn.
Derhalve zal zowel op het houden van
varkens als op het verhandelen ervan
het nodige toezicht worden uitgeoefend,
opdat met de thans nog betrekkelïjk
kleine varkensstapel toch nog zoveel
mogelijk varkensvlees geproduceerd kan
worden.
Verwacht mag worden, dat onze var
kensstapel in de loop van het volgend
jaar door de inmiddels plaats gehad
hebbende verruiming van de fokzeug-
stapel belangrijk zal zijn toegenomen,
waardoor ook meer varkensvlees in dis
tribuée zal kunnen komen.
oude Parijs is wandelen door de eeuwen)
zegt de Parijzenaar, maar dat is niet
juist. De sfeer van rust, die om het ver-
leden dient te liggen wordt uiteen ge-
reten door het lawaai van het moderne
stadsverkeer, en daardoor is de stem
der historié niet meer in staat tôt den
toerist te spreken.En toch trekt de licht
stad, met magische kracht, jaarlijks
duizenden tôt zich, die elders zocTlten,
wat zij niet konden vinden: het boule-
vardleven, het nachtleven.
Wie Parijs bezoekt, bezichtigt de Arc
de Triomph, de Notre Dame, de Tuile-
rieën, het Luxembourg, de Bastille, en
al de andere bezienswaardigheden
vloer. Verschil in rang en stand is weg-
gevaagd; de dame uit de betere stand"
walst met de arbeidersjongen. Kellners
lopen heen en weer. Voor de oorlog werd
er veel gedronken, en de Franse wijnen
zijn somtijds koppig. In een apachen
kroegje trekt een onguur typa aan een
harmonica. Valse klanken mengen z ch
met het geroezemoes, dat de met een
dikke tabaksrook gevulde îuimte v.ult.
Op de grote Boulevards, waar een
door elkaar krioelende verkeersstroom
langs sliert, heerst een gezellige drukte.
De lantaarns, winkellichten en neonre-
clames brengen er een sfeer, die men
alleen in Parijs kan vinden, en die het
de naam „Lichtstad" (La Ville Lumière)
gegeven hebben. De café's en terrassen
zitten vol, want het degelijke Hollandse
gezinsleven is den Fransman onbekend.
Als hij 's avonds klaar is met zijn werk
wacht hem geen gezellig tehuis. Dan
gaat hij dineren in het een of ander res
taurant, pikt een bioscoopje, gaat na
afloop nog een uurtje naar een dancing
en stapt dan in het bed, waar hij een
uur of acht later weer uitstapt, om, na
een paar lekker eruitziende, maar har-
de en onsmakelijke broodjes gegeten te
hebben, naar zijn werk te gaan.
In het naoorlogse Parijs is wel wat
veranderd. De zwerm vreemdelingen die
er telken jare neerstreek is niet geke-
men. Maar het uitgaande leven gaat
door; de Amerikaanse militair vervangt
den tourist. De prijzen in de restaurants
zijn met sprongen omhoog gegaan, en
die in de gewonen reisgidsen vermeld hebbenvelgn gedwongen "hun'"maaltjë
Zlin. Als hll w uifo-aan Viooff t.Sr i? V. IIICldlLJe
zijn. Als hij wil uitgaan heeft hij de
keuze tussen de Opéra, de Folies Ber
gère,, het café de la Paix, en de vele
andere schouwburgen, bioscopen en
café's. Maar er is nog een mogelijkheid
om uit te gaan: een tocht door het „Pa-
ris de la nuit", het Parijs bij nacht,
buurten als Montmartre en Montpar
nasse, waar de avond eerst eindigt als
de nieuwe dag zich met vaal licht aan-
kondigt. Maar zulk een tocht is niet
zonder gevaar. Er zijn apachen kroegeij,
die men niet verlaat, alvorens men
grondig is uitgeschud.
In het Parijse nachtleven heerst het
rythme van de jazz. In de stampvolle
café's zweven de paren over de dans-
door CHARLES GARVICE
HOOFDSTUK I.
De verkvvister.
„Papa, komt ze nu nog al niet? Hebt
u ôdit 'n station gezien, waar de trei-
nen zô voortdurend met vertraging
binnenkomen als hier bij ons? 't Is een
schandaalWaar bljjft ze nu, hé? Wat
kan er gebeurd zijn, denkt u? Zouden
de paarden 't hebben afgelegd, of zou 't
alleen maar aan die miserabele trein lig
gen, die voor deze spéciale gelegenheid
nog 'n beetje later aankomt dan ge-
woonlijk
Carrie Dalton keerde zich af van het
open raam, met 'n opgewonden, onge-
duldig gezichtje en verontwaardigd-
vragende ogen.
Het was nog 't gezichtje van een
kind van een héél jong meisje. Carrie
was juist zestien jaar. Papa was een
man op leeftijd, plomp en gedrongen van
bouw en met een log, rood gezicht. Hij
zag er zoo prozaisch en alledaags uit
als een ietwat nekrompen zakenman er
bij mogelijkheid maar kân uitzien.
,,Hè? Wat?" zei hij, met zijn ogen
knipperend en onbehagelijk verschui-
vend in de gemakkelijke armstoel, waar
hij een verkwikkend, maar allesbehaîve
geruisloos tukje had gedaan. ,,Wat zei
je, Carrie? Ik... eh... ik geloof, dat ik
daar juist zowat aan 't indoezelen was."
,,Papa, u hebt de laatste vjjf kwar-
tier gesnurkt als een houtzagerij. Ik zei
dat die misselijke ik bedoel verve-
lede trein weer later is dan ooit. 't
Is half negen, en May had om vqf vôôr
achteen hier kunnen zqn. 't Is een schan
daal gewoonweg een schandaal!"
De heer Dalton kwam langzaam
overeind, haalde zijn horloge te voor-
schijn en vergeleek het met een enorm
bronzen wangedrocht, dat als een graf-
tempel van suikerbakkerswerk midden
thuis te gebruiken. Goede wijn is nog
wel te krijgen, maar tegen fantastische
prijzen, zodat de gewone man zich de
luxe van een glas goede wijn niet kan
permitteren. Er zijn enkele eetgelegen-
heden, waar men tegen matige prijs een
maaltijd kan kopen, maar daar staat
gedurende etenstijd een rij wachtenden.
Maar de charmante Française is on-
veranderd. Haar kleren mogen dan wat
minder flatteus zijn dan voor 1940, maar
parfums gebruikt zij nog rijkelijk, ook
al zijn de prijzen van dit artikel zeer
hoog. Voor alleen zijnde heren blijft
het gevaarlijk 's nachts door Parijs te
kuieren, want de Françaisetjes zijn ver-
leidelijk en brutaal
op de te wild gebeeldhouwde schoor-
steenmantel troonde.
,,Hm! die klok hier is vijf minuten
achter. Ik'mocht lijden, dat James of
Joseph, of een van allen er een beetje
beter naar omkeek. Vanadag of morgen
mist iemand de trein nog. May is laat,
niet? Zeg, het tocht hier ergens op de
gruwelijkste manier. Maak de deur eens
dicht, Carrie, dan ben je een beste
meid." Maar Carrie hoorde hem niet
meer, ze had het geluid vân naderende
wielen opgevangen en vloog de traf al
af, terwijl haar lange gouden haren
haar nafladderden als de staart van een
komeet.
Ze kwam de voordeur uitstuiven, juist
toen een rijtuig, verblindend glanzend in
al de glorie van splinternieuwe vernis
en opzichtige livreien, de hoek om
draaide en vôôrreed. Carrie vloog de
stoeptreden af met vuurrood gezicht en
glinsterende ogen.
„0, May eindelrjk! Ben je daar
heus!"
,,Ja kindlief wat er van me over is
tenminste," antwoordde een heldere
muzikale stem van tussen de satijnen
kussens, en het volgend ogenblik stapte
de langverwachte uit en sloot het opge
wonden meisje in haar armen.
„.0, May! Ik ben zo blij, zo dolbfij
dat je komt; maar wat ben je laat! Is
er iets gebeurd? En hoe vond je de
équipage? En, o, May! wat ben je beel-
dig-mooi geworden!" Ze brak plotseling
af en deed e,en stap achteruit met bijna
eerbiedige bewondering in haar blik.
May Dalton want ze was Samuel
Dalton's oudste dochter lachte, en
bukte zich om het blanke, blozende ge
zichtje te kussen.
De heer Dalton ontving zijn dochter
met een kalme. doch klinkende kus.
,,Hoe gaat 't, May, hoe gaat 't?" Je
bent waarempel veertig minuten over
tijd! Dat ligt aan die goederentrein; die
zit altijd vlak véér je en krijgt 't dan
af en toe op z'n heupen. Al gegeten?
Nou, ik dacht wel, dat je nieï veel naar
binnen zou krijgen, zo onderweg, daar
om! heb ik in de eetzaal maar wat voor
je laten klaarzetten. Werk dat nou
maar eerst af, dan kunnen we daarna
rustiger praten. Hoe heb je wel geze-
ten m de équipage, hè?" dit met een
fier lachje en een zelfvoldane blik door
de drukke, opzichtige kamer.
,,Uitstekend," antwoordde
May. „Is
dat het rijtuig, dat u als sheriff moogt
gebruiken, pap?" Mijnheer Dalton's ge-
laat werd plotseling rood en de aderen
op zijn voorhoofd begonnen onrustba-
rend te zwellen.
,,Als sheriff!" bracht hij uit, met een
vernietigende blik op May's argeloos
gezichtje. ,,Wat bedoel ie in vredes-
naam? 't Is mijn eigen privé-équipage,
en als je vindt, dat ze te deftig is..."
Intussen had Carrie de schuldige reeds
tactvol uit de kamer geloodst, de brede,
pompeuze trap op.
,,0, May! hoe kon je nu zoiets zeg-
gen? En dat nog wel de eerste vijf
minuten!" fluisterde ze verwijtend.
,,'t Spijt me vreselijk, kindlief, maar
ik bedoelde ,er heus niets kwaads mee.
Ik dacht werkelijk, dat 't het sheriff-
rijtuig was; 't was zo glimmend en op-
vallend, en er was een groot wapen op
het portier, dat weet ik zeker of ik
moet me al héél erg vergist hebben."
,,Nee, dat heb je goed gezien, maar
maar dat is ons wapen, May."
,,0 ja," zei de oudere zuster gedach-
teloos, terwijl ze rondkeek in de kleu-
rige gang met de talloze schilderijen
aan de muur en de zware bronzen in
aile hoeken. „Toch Ik wist niet, dat
we er een bezaten, sdhat."
„Ik envenmin, vôôr we rijk werden
ik bedoel, vôôrdat we hier kwamen
wonen. Hier zijn Jouw kamers, May, en
ik hoop erg, dat ze je zullen bevallen.
Ik..." Maar ze werd onderbroken door
een geamuseerde uitroep van haar zus
ter, die, in de open deur staande, met
grote ogen om zich heen keek. Ze beet
op haar lippen om haar ondeugende
glimlach te onderdrukken toen zei ze
langzaam
,,Wat een mooie kamer! Maar...
maar is ze niet een beetje erg deftig,
kindlief?"
Deftig?" vroeg Carrie aarzelend
,,Vind je dat?" Nu, het zijn in elk geval
de deftigste van heel het huis, dat is
waar."
,,Dat doet me plezier," zei May uit
de grond van haar hart.
,,De mijne zijn vlak naast de jouwe.
En laat me je nu eens helpen met uit-
pakken, of misschien heb je liever mijn
kamenier jouw kamenier, moest ik
nu eigenlijk zeggen."
„Voor geen geld! Dus er is al een ka
menier ôôk, Carrie?"
,,Ja hoor. Zie je, May, ik heb er
eigenlijk helemaal geen nodig, maar
mevrouw Turner zei, dat we ons be-
lachelijk zouden maken, als we er geen
namen, en ze heeft er een voor ons op-
gespoord. Een Frans meisje, heel ge-
schikt. Ik zou haar nôg aardiger vinden,
als ze niet zo veel praatte en niet zulke
massa's poeder op haar gezicht deed."
,,En wie is ncvrouw Turner, als ik
vragen mag?"
Mevrouw Turner is de dame die in
dat grote rode huis aan de stationsweg
woont," legde Carrie uit. ,,Ze is weduwe
en erg groots ik bedoel, wat we
vroeger onder elkaar groots" noem-
den en zij heeft ons zo'n beetje weg-
wqs gemaakt, begrjjp je?"
,,Begrijpen doe ik nog steeds niet.
Maai' je moet me er maar meer van
vertellen als we beneden zijn. Zo, dus
we zijn wegwijs gemaaat, Carrie, wat?"
met een glimlach die een cynische
grijns zou zijn geweest op een minder
jong en m'ooi gezichtje. ,,'t Is me niet
duidelijk maar dat doet er niet toe,
je zult 't me dadelijk wel uitleggen. Ik
sterf gewoon van nieuwsgierigneid om
al het nieuws te horen."
,,En ik sterf van verlangen om het
je te vertellen," zei Carrie; ,,maar ik
moest nu maar vast naar beneden gaan.
je hebt toch niet lang werk meer, wel?
O, maar zeg, weet je de weg naar de
eetzaal?"
,,Nee," zei May met een zacht glim-
lachje. ,,Hangt er hier nergens een
plattegrond van het huis of zoiets?"
Carrie lachtte half-beschaamd.
,,Nee May, maar zô groot is het huis
niet, heus niet. En je zult ons toch niet
gaan uitlachen, de eerste dag dat ie
thuis bent?"
,,Nee hoor snoes," zei May, terwijl ze
naar de deur vloog en haar berouwvol
kuste. ,,Ik zal niet om jullie lachen. Ik
zal verrukt zijn over ailes, zelfs over
de lakeien daar! Ga nu maar gauw
hoor, over drie minuten ben ik bij je."
Het duurde inderdaad niet veel lan
ger, vôôr ze uit haar kamier kwam en
de brede trap afdaalde. In haar reis-
pakje had ze er al zeldzaam aantrek-
kelijk uitgezien, maar nu, in haar
avondjapon, was ze bepaald een schoon-
heid. Het was niet gemakkelijk, haar bij
een speciaal type in te delen; haar zui-
ver besneden gezichtje wisselde voort
durend van uitdrukking. Doch één
eigenschap kon men er onmiddellijk van
aflezen: ze had gevoel voor humor. En
wie veel mensenkennis bezat, ontdekte
nôg meer in de belijning van dat ex-
pressief gelaat: haar ontembare fier-
heid en haar diepe verachting voor al
wat laag, onwaarachtig en vulgair was.
Toen ze in de hall stond en om zich
heen keek, naar de eiken lambrizering
niet antiek maar zorgvuldig bewerkt
om die schijn te wekken naar de
familieportretten bij een antiquair
fekocht en naar de wapenrustingen
er ,,voorouders" afkomstig van het-
zelfde adres naar de twee bedienden
in schreeuwende livrei, die onder aan de
trap stonden te wachten om haar naar
de eetzaal te begeleiden, speelde er een
onbedwingbaar spotlachje om haar lip
pen, en vonkte een vreemde glans in
haar ogen. Maar 't kwam bijna tôt uit-
barsting, toen de eetzaal zelf in voile
pracht en heerlijkheid voor haar lag:
moderne betimmering, namaak-middel-
eeuwse meubelen, massief-zilveren bor-
den, vervaarlijke schilderijen en blik-
semende candélabres; 't was werkelijk
een ogenblik te veel voor het jonge
meisje, dat zich het bekrompen villa'tje
in Highbury herinnerde, met z'n kaal
woonvertrek en z'n mooie kamer, met
het poppeHge tuintje en het slordige
hitje voor halve dagen.
„Dat heb je nu eens vlug gtedaan!"
zei Carrie, op haar toeschietend. Kijk,
ik heb maar een kleine tafel laten dek-
ken, en en ik dacht, dat je 't wel
prettiger zoudt vinden als we alleen
waren, dus zal ik je zelf maar bedienen
of heb je misschien liever de
knechts?"
,,Voor geen geld," zei May krachtig.
Geef me het brood eens aan, en ga nu
hier zitten, zodat ik je gezicht kan zien
en begin en je hebt 't hart niet, dat
je ook maar even adem schept, vôôr
dat je me ailes hebt verteld en uitge-
legd."
Carrie steunde haar rond gezichtje in
beide handen en staarde haar vragend
aan.
,,Nee, ik weet niets, helemaal niets.
Ik kreeg een briefje van papa, nee,
eigenlijk maar een krabbeltje, geschre-
ven op kantoor. Er stond in, dat hij,
tengevolge van zekere veranderingen,
van plan was, buiten te gaan wonen, en
dat hij graag zou willen, dat ik weer
thuis kwam, dat wil zeggen, wan
neer ik er in toestemde, dat een zeker
een zeker onderwerp voortaan on-
aangeroerd zou blijven." Haar lippen
trilden en haar ogen schoten vonken,
terwijl ze sprak, en ze rukte een stuk
van haar brood af met ongewone hef-
tigheid. ,,Die brief van jou heb ik
nooit gekregen. Die ligt bepaald nog op
het postkantoor in Clapton dat zou
daar heus de eerste keer niet zijn."
,,Dus dan weet je eigenlijk nog ner
gens van?"
..Nergens. Twee jaar geleden ging ik
van huis weg en je weet nu, waar
om, Carrie omdat ik niet verdragen
kon dat... Enfin. Ik liet jou en Papa
achter in villa Boszicht in Highbury
Papa als een klein handelaartje in verf-
waren en jou als een mager, opgescho-
tent kind. met verschoten katoenen jur-
ken en afgetrapte laarzen. Ik kom te-
rug en vind dit."
(Wordt vervolgd.)
